Giro d’Anna

Dag 8. Zondag 8 mei 2022. Fietskilometers: 63,5 km. Palermo-Trappeto.

Het is klaar met stortregenen en onweren en dat moet ook, want vandaag begint de Giro di Annetta. In de ochtend zitten de meeste gasten, net als ik enigszins (of echt) verdoofd aan tafel een zeer uitgebreid ontbijt van worstjes met bonen tot wentelteefjes, tomaat-mozarella hapjes, eieren, mortadella en sinaasappels weg te werken.

Mario blijft maar eten aanslepen dat Justina - blijkt later- vanuit een andere keuken allemaal staat zelf te bereiden. Ik word er plaatsvervangend moe van en Mario schenkt mij nog maar eens de ‘echte koffie’ in. Het is me gister nog gelukt om oude verhalen op www.annettefietst.com te plaatsen. Maar nu dat gebeurd is, moet ik weg uit de drukte, ik wil fietsen, weg van de regen, ergens naar een klein plaatsje, alleen in een huisje aan zee ofzo. Geen verkeer, geen huisgenoten, lekker mijn eigen eten maken, goed voor mezelf zorgen. Ik ben ook nog eens verkouden geworden, dus wegwezen hier.

Op de pedalen verlaat ik al snel de drukte van de stad. Ik vertrek. Ik ga vandaag voor het eerst een lang stuk op de fiets afleggen. Van Palermo naar Trapetto, zo! Het is ook uit zelfbehoud. Ik moet duidelijk nog een balans vinden tussen blij zijn in mijn eentje en ontmoetingen met anderen. Het hostel was duidelijk teveel met anderen en te druk met mensen die uitgaan tot in de ochtend en zo. Ik ken het wel ;).

Ik fiets weg uit Palermo en ik vind het spannend merk ik aan mijn lijf. Ik houd mijn stuur te stevig vast, zet mijn schouders schrap, houd mijn adem in. Het voelt als in het diepe springen, terwijl ik weet dat er daar een paar visjes met scherpe tanden rondzwemmen. Ik ben voortdurend op mijn hoede. Maar ik weet ook dat ik goed kan zwemmen. Trappen maar, dame !

De straten staan vol langzaam rijdende auto’s. Het duurt een tijdje voordat ik doorkrijg dat de automobilisten zich ook iets van mij aantrekken . Ze blijven rustig achter me rijden als er echt geen plek is om in te halen, ze toeteren bescheiden, ze halen in en laten genoeg ruimte. En de meeste auto’s rijden langzamer dan ik. Eigenlijk rijd ik de eerste 10 kilometer in een lange file, langs heel veel bloemenstallen en kleine strandjes en wat is het toch druk bij de ingangen van begraafplaatsen.

Is het Moederdag, is het een speciale herdenkingsdag, een heilige dag? Is het mooi-weer-familiedag ? Ik kom er niet achter en ik heb het ook niet uitgezocht. Het is druk op de enige weg. Onderweg fiets ik even de file uit, naar de viswinkel om inktvissalade te kopen bij. Op zondag ! En daar ga ik weer, met een bakje lekkers in de fietstas fietst het toch fijner.

Ik moet wennen aan het feit dat er geen aparte fietspaden zijn. En tegelijkertijd … de kleine straatjes, steevast Nebenstrasse genoemd op mijn routeplanner, die zijn vrijwel leeg. Het eerste uur fiets ik vooral weifelend. Is dit het dan ? Wil ik dit ? Gaat dit het hele eiland zo? Ik ben ook helemaal niet gerust op het weer, het is best warm, maar ik zie ook donkere wolken en er is nog steeds 100% regenkans volgens mijn weerberichtapp. Hoe moet dat dan als het gaat onweren? waar moet ik schuilen? Is dat gevaarlijk? Hoe doen ze dat hier?

Kortom, de eerste twintig kilometer rijd ik vooral piekerend door. Wat een gemiep! En dan gaat het echt regenen, stortregenen en ik fiets nu langs het industrieterrein waar ook alle grote supermarkten zijn, Lidl, Eurospin, Conad….ik schuil bij een grote worstenwinkel en voel me eigenlijk heel rot, maar dat geef ik natuurlijk niet toe. Hier was ik niet voor gekomen, ik had het nog zo goed bedacht. Ik zou naar het zuidelijkste puntje van Italie gaan, daar beginnen met fietsen en dan via de zomer hier naar de zomer daar in naar Amsterdam.

Het is voorspelbaar. Na de regen komt zonneschijn. Ik fiets en kijk mijn ogen uit en probeer de weg te begrijpen. En daar nadert het vliegveld van Palermo al ! Zodra ik er voorbij ben, valt het me op dat de bebouwing aan de kust minder wordt en ik soms langs de zee kan fietsen. Ik pak mijn rust om een broodje te eten en zie overal jonge gezinnetjes op het strand picknicken. In zondagse kleren.

Weer op de fiets word ik ingehaald door een vrolijke Fransman van een jaar of 70. En ik schakel in de “verplicht Franse les” modus. Ik zucht, want ik heb daar helemaal geen zin in. En dan moeten we ook nog klimmen..Gelukkig spreekt zijn vrouw vloeiend Engels. Wat een opluchting.

Gedrieën fietsen we verder, met dat verschil dat zij vaker stoppen en ik domweg mijn route volg. Zij halen mij via een andere weg in, ik hen later weer en dan ben ik ze kwijt. Geeft niet, ik fiets toch liever alleen. Laat mij maar even mijn eigen gang gaan.

Na wat onhandig heen en weer fietsen in het dorpje, ben ik eindelijk waar ik wezen moet. In casa del Nonna Paola in Trappeto. Hier blijf ik twee nachtjes, bijkomen van alles. Als Nonna Paola ( 80) voor mij de deur naar mijn cassita open doet, zegt ze met een onvervalst New Yorks accent “ Are you all by yourself ? Driving that bicycle down the road? Are you sure? You must be out of your stupid mind”. We moeten er allebei heel hard om lachen. Ze veroordeeld me tot minstens een dag huisarrest.