Waar is het feestje ?

Dag 43

Donderdag 17 juni. 14 km. Saintes-Maries-de-la-Mer

Het stormt, windkracht 6 uit het zuiden. De Mistral. Wel goed, want dan waaien al die muggen hier lekker weg. En misschien oenig, maar ik stap toch even op de fiets. Tegenwind, dat ken ik nu wel. Maar me laten zandstralen is nieuw. Door de harde wind is het stadje uitgestorven. En het ziet er nu opeens een stuk mooier uit. Ik fotografeer stiekem (er staat een deurtje op een kier) de arena van binnen. Ik zie dat de belangrijkste zitplaats voor het stierenrennen - een zomerse attractie - vergeven is aan de docteur. Dan is er plaats voor de pers en dan pas mag de president aanschuiven, De infirmiere (verpleging) heeft hier zelf haar (zal wel) eigen kantoortje. Het is dus een heel gebeuren dat stierenvechten. En ja het is traditie en cultuur en het plaatsje is ook vergeven van de stierenstandbeelden. Dus het heeft vast betekenis, maar niet voor mij.

Verder verheug me alvast op het avondeten. En ik speur ook al fietsend naar een terrascafé waar de tv aanstaat zodat ik straks de wedstrijd Nederland- Oostenrijk kan volgen. Superbelangrijk natuurlijk. Mijn gezinsleden en vrienden laten me weten dat ik wel moet kijken. En dan, na een bezoek aan mijn vaste restaurant, installeer ik me met mijn fiets achter een hekje van dat veel te coole clubbarrestaurantterras met blacklight en een kluitje 50-ers die serieus een poging doen de hits van Michael Jackson tot leven te brengen.

Vooral de hits van het album Xcape slaan aan bij het publiek. Een album uitgebracht na de dood van MJ en door ons gezin zo’n 5 jaar geleden aangeschaft tijdens een vakantie in Les Landes. Ik zie en hoor ons ineens, in de auto, met zijn vieren keihard meezingen op weg naar het strand van Mimizan. Ik voel een grote grijns op mijn gezicht komen en er komen tranen in mijn ogen. De Man en de Jongens en ik op vakantie. God wat mis ik ze ineens. En dan kijken ze ook nog samen voetbal, terwijl ik hier als een soort vagabonde bij een foute kroeg een wedstrijd probeer te volgen, met blèrende gasten.

Voor mij zit een man in een oranje shirt. Hij kijkt ook naar de wedstrijd. Af en toe kijkt hij om en dan blijkt het natuurlijk een Nederlander en jawel hij fietst ook! Leuk ! We kijken samen naar de wedstrijd en we praten. Hij heeft zijn baan opgezegd en heeft besloten om zijn leven te veranderen, ook een klein beetje ingegeven door twee open hart-operaties en een aantal andere ingrepen. Ik ben ineens heel snel terug op mijn werk en moet oppassen dat ik me niet laat verleiden tot het voorbereiden van een patiënt-gesprek. En per ongeluk vraag ik hem toch of ik hem kan uitnodigen om straks, als ik weer werk, met mijn studenten die stage lopen bij Cardiologie in gesprek te gaan.

Hij heeft gister de Mont Ventoux beklommen en de top gehaald. Ik ben plaatsvervangend trots. Ik heb de Mont Ventoux gezien na een heftige klim richting Chateunef du Pape, dat was al zwaar en indrukwekkend genoeg. Voor hem is het ook een zege, al wist hij diep van binnen al wel dat hij het in zich had. Wat stoer. En hij vindt het heel stoer dat ik al 6 weken alleen aan het fietsen ben en nu de Middellandse zee heb bereikt. En zo kijken we af en toe naar de wedstrijd, maar zijn we eigenlijk vooral in gesprek over onszelf onze levens en onze verwachtingen. Nederland wint, zonder onze volle aandacht ook nog eens, godzijdank. En dan is het 11 uur. En staat de politie voor onze neus. Waren we toch helemaal vergeten dat er hier nog steeds een avondklok is… Om half twaalf lig ik in mijn Woody. Het is windstil, bloedheet en om mij heen dat irritante gezoem van muggen.