Al mio posto

Dag 11. Woensdag 11 mei 2022. 69,1 km op de fiets Trapani-Marsala

‘s Ochtends, op het bed dat Donna Paola zo mooi kitcherig glimmend-oranje had opgemaakt, leer ik voor het eerste Italiaans via de app met de groene uil. Ik leer vooral dat mannen en vrouwen, jongens en meisjes te onderscheiden zijn in het Italiaans. Dat mela appel betekent en dat je als je ogenschijnlijke taalpuzzels oplost, je megaveel credits opbouwt en plakplaatjes krijgt. Nou leuk hoor, maar van Donna Paola leerde ik meer zinnige dingen. Bovendien stond mijn fiets ook nog eens veilig in haar marmeren trapportaal. Op het Italiaans van die vrouw kan ik tenminste bouwen.

Ik kan dus verder fietsen, mijn maatje is er ook nog. Fijn die zekerheid, iedere ochtend weer. Uitgerust en vol goede moed fiets ik even door het oude deel van Trapani. Ik drink nog snel een espresso. Oud-Trapani is mooi, ok, maar de rest is zeker geen Rotterdam. En wel lelijk. Uitzondering is de binnenkant van de winkel van de bakker. Wat een weelde! Ik sla overleefkost in. Donkergebakken desembrood en twee stukken taart - cioccolate e mela- voor onderweg. En hop, richting de zoutvelden van Nubia. Onderweg word ik eerst nog geheel vrijwillig naar het erf van de melkboer(in) en haar drukbezochte buurtkaaswinkelaanhuis gelokt. Ze verkopen me gerijpte geitenkaas met een waskorst. Die laatste smelt goed als ie warm wordt en verspreidt dan aroma’s, waarmee je vervelende gedragende mensen ver uit je buurt kan houden.

De zoutvelden liggen er verlaten bij. Ik had verwacht dat er mannen met ontbloot bovenlijf zout aan het oogsten zouden zijn, maar ik zie vooral veel witte reigers. En verder veel drassige roodachtige velden. Ik hoor wel veel rumore. Net om de hoek van het zoutmuseum zit een groep kinderen, die hun van huis gebrachte snacks , twee aan twee op plastic stoelen luidruchtig verschalken. Voor ik het besef ben ik ook onderdeel van het schoolreisje en zit ik mijn broodje met stinkkaas hongerig naar binnen te werken. Ik was vergeten te ontbijten vanochtend.

Als ik wegfiets van de zoutvelden, rijd ik zo de wijngaarden in. Soms moet ik een stukje klimmen, maar het is alles bij elkaar een hele aangename tocht. Lekker weer, klein briesje , kilometers asfalt voor mij alleen. En he wie haalt mij daar in op de fiets? Het is Birgit. Ze komt me inhalen en begint vriendelijk in het Engels tegen me te praten. Het klikt meteen. Zij heeft heel veel gefietst in Europa, alleen en met haar man. En nu is ze met de auto met haar man, de fietsen zijn mee, Ze fietst nu in haar eentje naar een meer even verderop. Haar man had geen zin ofzo. Samen fietsen we verder en voordat onze wegen scheiden zegt ze, “ je bent altijd van harte welkom bij ons in Zwitserland, hier krijg je mijn telefoonnummer, app me gerust, we hebben altijd plek”. Lang zwaaien we nog naar elkaar.

Ik voel me gelukkig en glij bijna vanzelf de stad Marsala in. Dat komt ook omdat er opeens een fietspad van 4,5 km is. “ This is living” klinkt het in mijn hoofd. Marsala is een prachtige stad . Wel een beetje gekke boulevard en als je wat meer bezig bent met infrastructuur, dan zou je er vast van alles van vinden. Maar ja, dat maakt mij niet zo uit. Ik fiets naar het oude centrum. Mijn fietsbanden maken een grappig piepend geluid als ik ze over het marmeren wegdek laat gaan. Als ik opkijk, sta ik op een prachtig plein, tegenover een groot oud gebouw. Ik ben op het Piazza della Repubblica. Hier heb ik een date met Nino. Vandaag huur ik zijn appartement.

Nino snelt voor me naar binnen, trap op met mijn fietstassen, trap af, snel mijn fiets in de box beneden, snel weer naar boven, espressoapparaat aansluiten. “ Wil je een espresso, ik neem er wel een”. Het duizelt me. “ Hoe ben je zo snel?”, vraag ik hem.

“ Ja nou, ik ben ook kitesurfinstructeur en ik ben nu eigenlijk les aan het geven, maar welkom, welkom, welkom” . En dan “geweldig dat je bent komen fietsen, ik ben vroeger wielerkampioen van Italie geweest, lang geleden hoor, nu heb ik hier allemaal vetjes , kijk maar, hahaha” en hij wijst naar zijn buikje.

Ik ben voor 35 euro in een superdeluxe appartement beland en ik heb via Nino een reservering voor Ristorante Authentico Trattoria del Pino. Mijn kostje is gekocht. Ik hoef alleen nog maar te douchen en om te kleden en dan kan ik gaan flaneren en eten. “Ja, zo gaat het me zeker lukken!”, denk ik. Ik heb mijn zelfvertrouwen terug en ik ga lekker vier maanden fietsen. Ik ben al mio posto