Back at it again

Dag 17

Zondag 18 juli. 10 km. L’ Espigette

Ik heb mezelf beloofd dat ik vandaag mag schrijven en lunchen in een strandclub aan zee. Tegenover aquafunpark Mickeyland en het zeeaquarium van Le Grau du Roi , staat de strandclub aan een opgespoten strandje aan zee. Als ik vraag of ik er mag lunchen en daarna mag blijven zitten om mijn blog te schrijven, is dat natuurlijk wel een beetje veel gevraagd, maar bij gratie Gods mag het van de manager. Haar doen en laten verraadt dat ze het zwaar heeft. Gelukkig staat niet zij, maar een van de vrolijkste en jongste serveersters mij de rest van de dag bij.

Ik zit zo prima aan mijn tafeltje met zeebriesje, best lekkere gefrituurde Gamba’s te eten. Alleen dat uitzicht van een leeg strand zoals bij onze camping krijg ik er niet bij. Het strand hier is stampvol. Ouders met kleine kinderen, hier en daar driftige peuters, en net zoveel felle plastic opgeblazen unicorns, flamingo’s en fruitsoorten als dat er mensen zijn. Ik word er heel vrolijk van. Gek genoeg, want ik heb tijdens deze tocht vaak enorm de behoefte gehad en genoten van de rust en de stilte en steeds geprobeerd om drukte te vermijden.

Ik duik de rest van de middag in mijn iPad en concludeer dat ik een nieuw reisdoel heb. Morgen vertrek ik vanuit Grau du Roi met de trein naar Valence, alwaar ik wederom een nachtje in de Velo Gite Valence logeer, om vervolgens de Rhône te volgen, via Lyon, richting Genève. Een nieuw avontuur langs een rivier de bergen in.

Als ik mijn reisdoel even later aan mijn buurvrouw Vivienne vertel kijkt ze me zowel stralend als verleidelijk aan, “dan kom je dus bij mij logeren en dan gaan we samen een stukje om het meer van Genève fietsen”. Mijn andere buurvrouw kijkt me een beetje verdrietig aan en zegt “ oh zo jammer dat je alweer weggaat, kom alsjeblieft volgend jaar weer terug”. Tevreden over mijn besluit en toch ook opgelucht dat ik dit overvolle gebied ga verlaten om weer door te fietsen val ik al vroeg in een diepe slaap. Kiezen geeft me wel rust en richting.