Beloofd. We volgen Hansie.

Dag 22. Zondag 22 mei 2022. Eraclea Minoa- Agrigento. 43 fietskilometers

Het eerste deel van die tocht is gemoedelijk en leuk, met bekende stukjes, heuvelklimoverwinningen en leuke ontmoetingen. Hansie heeft hier echt zijn best gedaan. Dat ik mijn fiets twee keer over een wegafzetting moet tillen, vind ik alleen maar leuk. Maar dan….. Vanaf Realmonte wordt de route een stuk toeristischer. En God Alle jezus het wordt toch weer drukker op de weg, omdat het zondag is. En ja, dat had ik kunnen weten van eerdere tochten. Op zondag gaan alle Sicilianen er op uit, lijkt het. Iedereen in de auto, tutti familia, lekker samen lunchen.

Vanaf een uur of één weet ik er niet zo goed raad meer mee. Ik trap zogenaamd opgewekt door en beland in Porto Empedocle een havenstad en voorstad van Agrigento. En daar biedt zich een mogelijkheid tot ontsnappen aan. Ik kan de zon niet meer uitstaan. Laat mij in de schaduw zitten, ik ontplof!

Er is nog een tafeltje voor mij op een terras van een overvol restaurant. Dat wil zeggen, de autochtonen zitten allemaal binnen, bij de airco en de toeristen zoals ik, mogen samen met de ouders met kleine kinderen buiten (=warmer) op het terras. Lekker simpel en smakelijk eten hebben ze ook hier weer. Huisgemaakte verse pasta al’ arabiata vooraf en gegrilde zwaardvis met citroen en sla. Een liter water. En een espresso. Klaar.

Met tegenzin stap ik om een uur of vier weer de zon in. Ik fiets en loop nog anderhalf uur op asfalt in de nog steeds brandende zon. Een aantal keer een heuvel oplopen kan ik best hoor! En ook die heuvels met al die prachtige Griekse tempels -die zogenaamd in de Vally of the Temples liggen (maar dat zijn dus heuvels!)- waar ik langsfiets, bieden heus nog wat afleiding van de voorbij razende auto’s, het plakkerige asfalt en de brandende zon. Maar eenmaal daar voorbij geef ik het op. Mentaal had ik nog wel verder willen fietsen, maar mijn benen kunnen niet meer. Ik moet mezelf dan ook hardop toespreken “ Annette Linden, je moet stoppen nu, je mag opgeven, je hebt je best gedaan !”.

Ik geef op. Ik pak mijn telefoon er bij en binnen 5 minuten heb ik via Booking een overnachting bij b&b Afrodite in Agrigento te pakken. Dat wordt mijn plek voor de nacht. Opgelucht loop ik met de fiets aan de hand de laatste 3 kilometer. En daar staat Ceasar me al op te wachten. Eerst de fiets in het schoonmaakhok, dan met mijn volle fietstassen zes trappen op in een prachtig gebouw. Dan gaan we een appartement in. Ik krijg de kamer met de naam Persephone. Dat kan er ook nog wel bij, uitgerekend ik in de kamer vrouw van Hades, de godin van de onderwereld.

Na een goddelijke douchebeurt, stap ik toch nog even de avond van Agrigento in. Vooral ook omdat mijn gastheer mij tot in de puntjes in het Italiaans heeft uitgelegd hoe ik moet lopen om een prachtig uitzicht op de vallei van de tempels en de zee daarachter te krijgen. Als ik braaf zijn aanwijzingen volg, blijkt dat hij helemaal gelijk heeft en dat ik ondanks deze dag, blijkbaar steeds beter italiaans versta! Blij verrast beland ik in een park, samen met allemaal ouders en kinderen die op of om speeltoestellen staat te kletsen en te hangen. Daarna loop ik zowat tegen de snackkar aan om vervolgens te kunnen genieten van het prachtige …..uitzicht!

Ik kijk mijn ogen uit en zie onder me een groot deel van de fietstocht, die ik die dag aflegde. Ik ben blij dat ik hier nu toch nog even loop. En daarom vier ik de goede afloop van deze dag in Bar Pasticerria Sajeva (sinds 1930). Met - hoe kan het ook anders- voor het eerst tijdens mijn verblijf in Italie, een Aperol Spritz. Ik krijg er een enorme hoeveelheid vette snacks bij, hoera! En dan wordt het nog erger, want als ik halverwege mijn drankje ben, komt er (met mijn toestemming) een echte gladde en best aardige en knappe Italiaanse man bij me aan tafel zitten.

Hij begint in het Engels tegen me te praten en biedt me een sigaret aan. Vervolgens vertelt hij me hoe knap ik ben, dat ik vroeger vast nog knapper was (wat niet zo is!) en dat hij mij heel slim en dapper en ongelofelijk stoer vindt, omdat ik alleen als vrouw door Sicilie fiets (klopt!). En dan laat ik hem zoveel mogelijk over zichzelf vertellen. Tussendoor krijg ik complimentjes dat ik hem zo goed begrijp en dan zegt hij ineens: “ Ik moet nu gaan, ik moet naar mijn vader van 92 jaar, hij heeft mijn zorg nodig! Sorry, ik ben een beetje dronken, maar fijn dat we elkaar zo goed begrijpen. En ik heb net je drankje betaald. Heb een goede reis”. En hij stapt op zijn fiets! Oh ok, onverwachte plotwending, maar beter zo….. Ik loop precies de route zoals ik gekomen ben terug. Snel mijn kamer in, mijn bed in en bam, weg. “Totaal afgepeigerd”, zegt mijn moeder dan.