Dag 23. Maandag 23 mei 2022. Agrigento-Caltanissetta, treinreiskilometers: 54 km. La Casa di Gio.
In de ochtend wandel ik door Agrigento. Ik merk dat de fietstocht van gister - vanaf mijn idyllische plek aan zee Eraclea Minoa naar Agrigento - me niet goed bevallen is. Het lijkt wel alsof ik een milde zonnesteek heb opgelopen. Het slapen ging slecht, ik kon niet goed ontspannen. Misschien was het toch die ene Aperol en die ene sigaret….zucht.
En vandaag is het ook al vroeg heel warm. Ik slenter bewust rustig door oud-Agrigento en drink een kopje koffie en eet een croissant in een heel mooi groen overvol parkje. En ik koop een nagelknipper, ook belangrijk. Ik bezoek alvast het treinstation, maak me zorgen omdat het me niet lukt om een apart fietstreinkaartje te kopen. Maar dat “ hoeft ook niet”, zal de piepjonge conducteur later zeggen in de trein, “op Sicilië mag je fiets gratis mee in de trein!”
Om 12 uur verlaat ik met fiets en tassen de B&B. Ruim op tijd, want je weet maar nooit. Maar als ik een uur eerder dan bedacht de trein wil nemen, blijkt er toch een onontkoombaar euvel. Ik moet een FPP-masker op en dat heb ik niet. Het is ook nergens te koop op dit station, want alle winkels zijn dicht. Er gaan ook maar 7 treinen per dag .
De conducteur vindt het zichtbaar gênant dat hij me zou moeten weigeren, omdat ik niet het juiste masker heb. Bij collega’s gaat hij op zoek naar een ongebruikt exemplaar. De spoorwegpolitieman heeft er eentje over. Bravo ! We kunnen gaan hoor. En dan begint het treintje hortend en stotend te bewegen. “Ik ben blij dat ik deze reis niet hoef te fietsen”, zucht ik hardop. Al die steile klimmetjes, brrr. De trein gaat langs rotswanden en door verschillende tunnels.
Anderhalf uur later (of 54 kilometer verder) zijn we er. Ik fiets het station uit en besef nu pas dat ik ver weg van de kust ben. Het binnenland van Sicilië is even wennen wel. Ook omdat het 30 graden in de schaduw is en ik graag wil schuilen in een huisje ofzo. Maar daar kan ik pas om 5 uur vanavond in, dus dan maar alvast wat rondfietsen in Caltanissetta. Mooie stad, geen toerist te bekennen, lekker veel steegjes en trappetjes. En er is gelukkig een terras in de schaduw. In de kerk aan de overkant van de straat voltrekt zich een huwelijksceremonie. Een oudere man spreekt me aan in gebrekkig Duits en vervolgt daarna de uiteenzetting van zijn 45-jarige carrière als politieman in het Siciliaans. Ik knik, ik drink, ik eet chips , ik bekijk de medailles en politiepasjes en uiteindelijk zeg ik, “cioa, arrivedeci, hasta la pasta” en stap op mijn fiets.
Om 17.00 uur precies meld ik me aan de poort van la Casa di Gio. Interessant, een huis dat zich onder de snelweg bevindt. Tevens gelegen aan de provinciale weg. De eigenaresse, Sylvana genaamd, heeft er ondanks alles op haar manier een paleisje van gemaakt. Alles tot in de puntjes ingericht, precies zoals ik het niet zou doen. Ik huur twee nachten deze aanleunwoning. Oma is in de winter gaan hemelen en nu verhuren ze de woning aan toeristen, vertelt Sylvana’s zoon in vloeiend engels. Nou , ik vind het allemaal prima, ik heb hier mijn wendagen. En ook altijd fijn, ik kan mijn kleren wassen, zelf koken en ongestoord Netflixen terwijl ik eet!
Comments