De weg kwijt

Dag 35

Woensdag 9 juni. 49 km, Les Ollieres sur Eyrieux-Chateuneuf du Rhône.

De dag begint intens verdrietig. Een van mijn collega’s appt me dat onze zieke collega L. onverwacht snel overleden is. Ik fiets even een stukje, moet dan heel hard huilen en kijk dan naar de blauwe lucht. Het is een onwerkelijk bericht en ik heb vanaf mijn vertrek en dus de hele fietstocht al geweten dat ze erg ziek was. En nu, 6 weken later, is ze dus niet meer op deze wereld.“ Een mooi mens minder op aarde. We denken allemaal met heel veel liefde aan deze vrolijke blije vrouw” schrijft mijn lieve collega me.

Ja, wat een droevig nieuws. En ik fiets hier maar doelloos in de zon. En nogal verdwaasd blijkt achteraf, want ik let niet meer goed op de bewegwijzering en voor ik het weet fiets ik wel op een heel erg oncomfortabel lang pad, de hele tijd in de felle zon. Ik besluit door te fietsen en mijn GPS geeft aan dat er nergens een brug is om weer terug op het pad te komen. Het is bloedheet in de zon, ik smeer me dik in met zonnebrand en drink veel water. Het voelt heel akelig zo. Hoe lang nog?

Ik rijd ook ineens naast de A7, jezus wat een drukke kutweg. Waarom hebben die auto’s zoveel ruimte nodig? Waarom die herrie en die stank? Ik probeer mijn tranen weg te slikken...

Op een zijweggetje staan twee vrouwen uit te puffen in de schaduw. Eentje zwaait uitbundig naar me. Of ik misschien verdwaald ben? vragen ze, wanneer ik op ze af ben gefietst. Ik durf het gelukkig meteen toe te geven: ik ben de weg kwijt. "Ik heet Annette" zeg ik. “ Oh leuk” , zegt Anne, “net als ik en dat is Marie”. Ik fiets tussen Anne en Marie in. Al snel fietst Marie voorop en zijn Anne en ik aan het kletsen. Ze zijn op hun vrije dag een fietstocht aan het uitzetten voor hun klassen. Op vrijdag gaan ze met 50 kinderen in de leeftijd van 9-12 jaar 40 km fietsen. Zo ! Wat een avontuur. “ Ohhh” zegt Anne, “dat doen we al een maand iedere vrijdag, sinds het mag vanwege COVID. Die kinderen willen ademen, en bewegen. En wij ook!” Heldinnen zijn het, deze vrouwen.

Het is bloedheet en Marie blijkt een oplettende en subtiel sturende juf. “Opletten! Linksaf, rechtsaf, goed kijken! Voorzichtig, Annette en Anne stoppen met praten, achter elkaar.” Ik ben de weg kwijt, maar heb alle vertrouwen in deze twee vrouwen. Anne is de gangmaker en heeft opeens een briljant idee om mij weer op de juiste weg te krijgen. Ze heeft de man van Marie gebeld om met een aanhanger bij hun schoolgebouw ons op te wachten. Dan kan mijn fiets in de aanhanger en kunnen ze mij naar de camping brengen. Ik had helemaal nog niet over een camping nagedacht, maar die is zo gevonden.Door Anne.

Bij school aangekomen staat Jean-Luc inderdaad al klaar. Fiets in de aanhanger. Met z’n vieren naar Chateauneuf-du-Rhône, camping Municipal. Daarna apero drinken bij het café om de hoek en klaar!

Het drietal zet me af bij de camping, die druk bezet blijkt met fietskampeerders en ik kijk nog een keer goed. Mijn tent staat naast de caravan van Martin en Ria, de eerste Nederlandse vakantiegangers die ik ontmoet sinds mijn fietstocht. Ze komen uit Drenthe, de provincie die er om bekend staat dat iedereen er aardig is voor elkaar en ook voor Westerlingen zoals ik. En dus krijg ik een bordje lekker eten van ze en een glas wijn. Wat ontzettend lief. We praten nog wat door en dan is het voor mij bedtijd.

Alleen in mijn tentje huil ik nog een beetje om mijn overleden collega. Dag lieve L. Het ga je goed waar je ook maar naartoe gaat. Ik zal regelmatig even naar de hemel kijken en glimlachend aan je denken.