Diani Beach revisited

Dag 20. Vrijdag 20 mei 2022. Fietskilometers: 50 km. Eraclea Minoa- Realmonte- Eraclea Minoa. Camping Eraclea Minoa Village SRL

Iedere dag wakker worden met het geluid van een ruisende zee. Mijn tent openritsen en staren over de golfjes, knipperd met mijn ogen vanwege het felle zonlicht. Uitzicht op grote witte rotsen. Het is half acht en tijd om wakker te worden. Ik heb er zin in, want vandaag ga ik fietsen zonder bagage. ooksel trekking genoemd. Over het strand. En dan zie ik wel hoever ik door kan fietsen. En waar ik dan uitkom.

Vrij ben ik. Vrij. En daar ga ik, over het strand. En al na een kilometer over het strand fietsen, is het een prachtige tocht. Ik kan niet goed beschrijven wat ik voel en beleef. Van een afstandje dan maar? Er fietst een vrouw in de branding, een vrouw van begin 50. Ze kijkt gelukkig, nee wacht… Ze straalt ! In gedachten is ze terug in haar jeugd. Een jeugd in Afrika, waar ze een tijdje woonde toen ze nog heel jong was. Zo jong voelt ze zich nu ook weer. En er is niemand te bekennen op het strand. Dus het kan ook. Ze is gewoon weer 7 jaar.

De vrouw stopt, kijkt, lacht en maakt foto’s. Ze ontdekt “ poeltjes” in de branding. Vlakke stukken steen steken net uit het zand. Een drooggevallen rif. Sommige gaten in het rif zijn gevuld met zeewater. Op de stukken steen groeien wonderlijke soorten zeeplanten. Krabbetjes hebben zich verstopt achter stenen in onderwaterholletjes. Er liggen lege schelpjes. Als de vrouw met haar neus dichtbij het water komt, lijkt het net of ze zelf in zo’n zeemeertje rondzwemt.

Mombasa, Diani Beach revisited. Ik ben terug in mijn lievelingsjeugd. En ik kan kilometers lang over het strand fietsen. Van Eraclea helemaal naar Siculiana-aan-zee. En als ik daar met blote voeten het asfalt op stap, blijkt er op 20 meter afstand een restaurant te zijn. Lunchtijd breekt net aan. De ober dekt speciaal voor mij een tafeltje aan het strand, zodat mijn fiets naast me kan blijven staan en ik met mijn blote zanderige voeten lekker kan blijven zitten. En of ik toevallig zeekat lust, want die is net vers gevangen. Zeekat (ofwel sepia) is een soort inktvis en die lust ik. Even later krijg ik een bord vol gegrilde zeekat, geserveerd met een beetje olijfolie en een kwart citroen. Zo eenvoudig en smakelijk, mmmm. Ik ben betoverd.

De terugtocht is stil, rustig en pittig. Ik rijd door een door WNF beschermd natuurgebied, er zijn veel steile weggetjes, er zijn weggetjes afgesloten, waar ik desondanks toch kan fietsen, bij het bereiken van de top van een heuvel, heb ik steeds een prachtig - nauwelijks te fotograferen- uitzicht over zee en nog meer heuvels en na een pittige daling sta ik weer voor de slagboom van de camping. Thuis in Eraclea Minoa, mijn tent, mijn waslijn, mijn strand, mijn krijtrots.