Dolce Far Niente

Dag 9. Maandag 9 mei 2022. Fietskilometers: 5,5 km (stiekem). Trappeto.

Ik heb goed geslapen en ik begin mijn ochtend met een kopje koffie en een mini-ontbijt. Laat ik het maar eens proberen, dat Siciliaanse ontbijt. Na een tijdje helemaal niks te doen, bedenk ik opeens toch een smoes om iets te doen. Ik moet gezond blijven en toch genoeg groenten eten? Dan toch maar eens op zoek naar de groenteboer. En die heb je dus in alle soorten en maten, zelfs in Trappeto, dorp met hooguit 3000 inwoners. Ik stuit op een soort groentecoöperatie, wordt verwezen naar een supermarkt en natuurlijk lonkt de bestelauto van de boer uit de buurt, met zijn versgeplukte tuinbonen.

Bij die laatste loopt het dan al meteen uit de hand. Want de boer staat er op dat ik 2 kilo tuinbonen van hem koop. Minder kan echt niet, “je houdt maar zo weinig over”. Nou vooruit, 2 kilo voor 1 euro en dan krijg ik daar ook nog een krop sla en een venkel bij, vanwege mijn vrolijkheid. Mijn hoofd en maag zijn op dat moment al lang aan de gang gegaan met het bereiden van diverse maaltijden. Dus mijn lichaam loopt me richting de supermarkt, want nu mis ik natuurlijk nog noodzakelijk ingrediënten. Zoals, vers geplukte kerstomaatjes, een lading basilicum, citroenen, sinaasappelen, linguine, burrata, parmegiane, ansjovisfilets, knoflook, ui. Bij een van de drie bakkers ga ik dan ook nog maar even een brood en een kleine foccacia halen.

Huisarrest, maar toch stiekem bezig zijn, heerlijk ! Ik ga aan de slag. Thuisgekomen stal ik mijn buit uit op de keukentafel. Net als ze doen bij mijn favoriete kookprogramma “Ready Steady Cook !”. Bonen doppen, ui fruiten in een goede scheut standaard-in-ieder-huisje-olijfolie, dan ansjovis en knoflook erbij, pasta koken, bonen koken en wanneer die gaar zijn, bij de ui-knoflook-ansjovis. Burrata bevrijden uit zijn bakje, kerstomaatjes, basilicum. Nog een restje inktvissalade en heeeee, het is alweer lunchtijd. Dat schiet op.

“ Kook je voor de hele straat ofzo? “ appt mijn schoonzus N. als reactie op wat smakelijke fotootjes die ik haar stuur. En ook mijn vriendinnen, de Jammasita’s, vinden het een goeie sessie van “easy peasy cook Annette”. Inderdaad jammer dat ze er allemaal niet bij zijn. De mensen uit de straat durf ik nog niet uit te nodigen. Ik eet het toch smakelijk op hoor, haha ! En daarna, ja toch echt even siësta. Ook verplicht. Supercompenseren noemen sporters dat. Zodat ze goed voorbereid en uitgerust aan de wedstrijd kunnen deelnemen.

Die namiddag ga ik stiekem ook nog een stukje fietsen om de buurt te verkennen. En dan regent het weer. Snel fiets ik naar huis, lees wat, schrijf wat, eet wat, kijk tv en val uiteindelijk weer in slaap. Morgen van Trappeto naar Trapeni. Doortrappen wordt dat; What’s in a name .