Dronken van gelukzaligheid

Dag 20. Woensdag 21 juli. 47 km. Saint Rambert d’ Albon - Lyon

Om 9.30 ben ik klaar voor vertrek. Een klein kopje koffie nog met mijn vriend de boswachter en dan fiets ik naar een van mijn favoriete bestemmingen in de wereld, Lyon. Ik beleef weer van alles in omgekeerde volgorde onderweg. En he, de distels staan in bloei, er zijn boomgaarden vol appelbomen met appels en hoera op het fietspad zijn tot mijn vreugde tot twee keer diepe plassen water ontstaan en daar fiets is lekker een paar keer extra doorheen.

En dan ben ik in Vienne. Hier gaat mijn fiets en ik op de trein, ja de TER. 20 minuten later fiets ik, als vanzelfsprekend, het station van Lyon-Part Dieu uit, op weg naar Croix Rousse. Even een heuvel beklimmen. En dus veelvuldig stoppen, met als excuses om uit te kijken over de terrassen, maar vooral ook om uit te rusten en even de schroeiende zon te ontvluchten en af te koelen in de schaduw. En dan, drie uur voor de afgesproken tijd kom ik aan bij mijn appartement, midden in de leukste wijk van Lyon. Tot grote schrik van mijn host, want hij moet nog schoonmaken ! Mijn bepakte fiets mag wel alvast veilig staan. “ Geeft niks” zeg ik opgewekt “ik vermaak me wel !”. Fijn even winkelen, even terrasje, even stad.

Anderhalf uur later is het appartement voor mij alleen en dan begint de reset. Ik ben mijn eigen beautysalon en wasserette. Een voedend masker op basis van alle essentiële oliën masseer ik zo in mijn uitgedroogde en uitgeputte haar, douchen, benen scheren, manipedicure, al mijn kleren in de wasmachine (past allemaal in een keer !) en ophangen, nog een keer douchen om dat essentiële haarmasker uit te wassen, body lotionen, jurkje aan, make-up op.

En hopla, naar bistro Gerri et les Boulistes op aanraden van Cath, mijn goeroe uit Lyon die er helaas zelf niet is. Aan mijn tafeltje op de stoep ben ik ronduit gelukkig in mijn eentje. Ik, vrouw van de wereld, krijg het ene na het andere heerlijke gerecht opgediend, met iedere keer een bijpassende wijn en als digestief een enorme bel Chartreuse. Mijn serveerster zegt dat ze er extra veel ingedaan heeft, omdat ik de hele avond al zoveel plezier uitstraal. Ik word er verlegen en dronken van.

Als ik binnen afreken, wankel ik op mijn benen en spreek in mijn beste Frans een lofrede uit over de voortreffelijkheid van de gerechten van de chef de cuisine en haar team. Ze lachen me allemaal beleefd toe en een beetje beschaamd en triomfantelijk tegelijk loop terug naar ik naar mijn zomerresidentie in Lyon. Ik val als een blok in slaap en droom de hele nacht ingewikkelde dingen.