Grignan Upper Westside

Dag 37

Vrijdag 11 juni. 3 km. Grignan, Camping Municipal- Grignan, Chambre d’Hote Le Patio.

Ik slaap uit tot 9 uur en breek daarna meteen mijn tent af, pak mijn fietstassen in en hang ze aan mijn fiets. Routineklus. Om 5 uur vanmiddag mag ik pas naar binnen bij de Chambre d’Hote, dus ik installeer me tot die tijd maar met mijn geheel bepakte fiets in de restosnack. Die restosnack is eigenlijk gewoon een terras op het ietwat stoffige grasveld van het nog lege zwembad municipal. Er staan bankjes en tafeltjes gemaakt van kistjes, met daarop blauwe en roze kussens. En er is schaduw. Eindelijk gewoon weer eens hippie, de sfeer van de camping in Nederhemert-Zuid, precies 34 dagen geleden ! De drie gastvrouwen zijn druk in de weer in de keuken. Het ziet er vrolijk en aantrekkelijk uit. Verse lasagne wordt er gemaakt en eentje staat friet te snijden en voor te bakken , de derde wast de salade en tomaten. Ik besluit na het zien van al dat lekkers om me te installeren op zo’n bank met tafeltje en daar mijn blog te schrijven. Er gebeurt me zoveel de afgelopen dagen, ik schrijf het graag op.

Er wordt goed voor me gezorgd en ik krijg een heerlijke lasagnelunch voorgeschoteld. Ik val daarna zelfs een beetje in slaap op die roze blauwe kussens. En voor ik het weet is het tijd om te vertrekken. Op naar le Patio, middenin het prachtige Grignan, dat ik tot die tijd nog niet eens bekeken had! ‘A tout!, mes chéries‘ roep ik de vrouwen toe. En ‘morgen kom ik hier weer slapen, wie weet neem ik mijn vriendin wel mee’ . Ze steken alledrie hun duim op.

Le Patio is een chique Chambre d’Hote, de chiqueste waarin ik tot nu toe sliep. Ik ga er zelfs van fluisteren, beetje intimiderend Is het. Onze kamer is prachtig. Mooi behang, mooie schouw, mooie luiken. Ik heb even het gevoel dat ik een Amerikaanse ben die meespeelt in een romantische film over een reis naar Frankrijk in 1900 ofzo. Ik hang al mijn kleren in de kast, laadt mijn apparaten op, was mijn onderbroeken uit. Toch typisch dat gedrag van een fietser in de survival modus. Ookwel bikepacker of cyclo-campeuse.

Om zeven uur stapt. A de kamer in, ietwat vermoeid, ze heeft de hele week hard gewerkt.

We gaan uit eten en kletsen kletsen kletsen. We hebben veel meer woorden dan tijd. Ook lopen we nog even naar het kasteel bij avond. Prachtig uitzicht. Om 10 uur liggen we samen in een groot bed. Geheel niet coronaproof. Totaal vergeten! Ik vertel haar in het donker nog wat over mijn werk, en als ik A. vraagt wat zij er van vindt, krijg ik geen antwoord meer. Wat lief ! Ze is gewoon in slaap gevallen van mijn saaie verhaal. Ik draai me om en val in een diepe slaap. Fijn om samen te slapen en te zijn.