Het leven is wat je gebeurt

Dag 50, Arles, Donderdag 24 juni.

Tweeduizendhonderdeneen (2101) fietskilometers heb ik er op zitten als ik mijn liefje in Arles in de armen vlieg. We zijn zo blij dat we elkaar zien dat we midden op straat staan te zoenen, knuffelen en giechelen. De Man met de deur van de auto wagenwijd open en ik met mijn fiets tussen mijn benen, gehelmd en in vol fietsornaat. 34 jaar geleden stonden we ook al zo te hannesen met elkaar. Op het schoolplein, veel veranderde er, maar god wat fijn dat dit blijft.

We gaan meteen als maatjes op pad. Dezelfde avond nog scheuren we op de fiets door de steegjes van Arles. De erna dag brengen we door in de Camargue, tikken we even 40 fietskilometers weg. Eten we vers gevangen vis en oesters in mijn barretje in Les-Saintes-Maries. En 's avonds maken we in een bistrot in Arles plannen voor onze fietstochten van de komende weken, terwijl we heerlijk te eten en te drinken geserveerd krijgen.

Plots, de volgende ochtend, staat onze roze wereld stil. Een telefoontje vanuit Nederland. mijn schoonvader is onverwacht en heel plotseling overleden . We zijn verslagen en heel verdrietig. Net als onze kinderen, R.’s broer en zijn vrouw, onze nichten en neef.

Het leven is wat je gebeurt en de fietsen worden stevig op het rek achter de auto vastgezet, de fietstassen staan op de achterbank en met tranen in mijn ogen verlaten we Arles.

Alle fietskilometers worden in razend tempo in omgekeerde volgorde overgedaan in een auto op de snelweg . Wat een verschrikking.

De Man kijkt me aan vanachter het stuur en ziet mijn tweestrijd: " volgende week breng ik je waar je maar heen wil". Tranen van schrik, rouw, verlies , verdriet, boosheid, liefde en ontroering biggelen over onze wangen.

Lieve allemaal. De reis is even op pauze en wordt vervolgd. Maar dat is volgende week. Dan begin ik gewoon opnieuw.