Hoe is het nu eigenlijk met je?

Dag 21. Zaterdag 21 mei 2022. Nul fietskilometers. Eraclea Minoa. Camping Eraclea Minoa Village SRL

Reflectietijd

Mijn zzp-collega van de HvA, Heleen Koppelaar, stelde me laatst per whatsapp een paar van die doordenkvragen. Vragen die met het proces van “ Opnieuw beginnen” te maken hebben. Na drie weken op reis te zijn heb ik wel zin om die vragen te beantwoorden.

Hoe is het eigenlijk nu met je?

“ Goed. Ik heb mijn ritme gevonden. Na intense fietstochten volgt steeds tijd voor herstel, rust en luieren. Ik geniet trouwens heel erg van het fietsen. Ik kijk mijn ogen uit op de fiets en ja ik zit inderdaad vaak achterstevoren op de fiets, stop regelmatig als ik iets zie dat mijn aandacht nodig heeft. Een bloem, een uitzicht, een kudde schapen, een doodgereden slang. En ik stop meestal meteen als er in een dorpje een aantrekkelijke bakker is. Want bakkers……..”

Trots op mijn lijf

“ Ik ben trots op mijn lijf, dat ik dit kan. Het fietsen is soms best zwaar, vooral een te steile heuvel op in de brandende zon. Soms komt er een verschrikkelijke enge hond achter me aan, dan stamp ik op mijn pedalen alsof mijn leven er vanaf hangt. Ik leer over mijn lijf en mijn uithoudingsvermogen. Zodra mijn lijf te veel gespannen is, stap ik meteen van mijn fiets af, duw mijn fiets lopend de heuvel op naar boven, blijf regelmatig in de schaduw staan om op adem te komen en hou net zo lang vol tot ik boven op die heuvel ben. Zingen, hardop tellen, in- en uitademen. Het werkt allemaal! En ik weet inmiddels dat, als ik bovenop de heuvel ben, ik daar een mooi uitzicht heb en dat er dan ook weer een daling komt om al fietsend te rusten. Ik heb veel vertrouwen in mijn eigen kunnen.”

De hele dag buiten leven

“Wat ook heel goed gaat, is dat ik veel kampeer en heel goed slaap in mijn tentje op mijn matras. Ik merk dat ik het heel fijn vind om steeds buiten te zijn, ook als het heel warm is en ook als het ‘s avonds afkoelt. Zo buitenleven maakt het leven voor mij ook lekker simpel. Ik hou zoveel tijd over. En ik heb maar weinig spullen bij me. Dat vind ik heerlijk. En dat er spinnen en andere beestjes door de tent kruipen, dat er soms zand in mijn eten zit, dat ik steeds dezelfde kleren aan heb en dat ik geen tv kijk en lekker veel niks doe. Allemaal prima.”

Ontmoetingen

“Als ik op de fiets zit, voel ik me vrij en rijk. Ik besef steeds weer dat ik dingen zie en meemaak op de fiets, die ik niet eens kan bedenken als ik in de auto voorbij zoef. Per fiets maak ik makkelijk praatjes met mensen in de dorpen of op het strand. Mensen wijzen mij de weg, soms volg ik hun aanwijzingen ook echt op. Vaker niet.”

“Andere mensen ontmoeten maakt me blij. Of dat nou vakantiegangers zijn of de eigenaren van het restaurant of verhuurders van appartementen. Ik vind het leuk om naar mensen te luisteren en te begrijpen hoe zij in het leven staan en wat hen raakt. Ook probeer ik steeds om Italiaans te spreken. Ik oefen zinnetjes, ken uiteraard veel groenten, fruit en gerechten uit mijn hoofd. En door te luisteren en samen te vatten, krijg ik regelmatig in het italiaans complimenten dat mijn italiaans zo goed is ;)”

Hoe is het in vergelijking met vorig jaar?

“Ja, goede vraag. Vorig jaar was alles nieuw en spannend. Ik had toen een stuk minder zelfvertrouwen wat betreft het fietsen. Als ik terugkijk op die eerste 6 weken vorig jaar, dat ik vanuit Amsterdam naar de middellandse zee fietste… Toen was ik ook veel bezig met mezelf ervan overtuigen dat ik het zou kunnen in mijn eentje. En ja, dat het lukte was wel een geweldige kick. Ik weet nog dat ik zo trots was op mezelf toen ik in St Maries de la Mer aankwam.”

“ En als ik de eerste drie weken nu vergelijk met die van een jaar geleden? Haha ! Ik heb mezelf echt een plezier gedaan om me snel naar een gebied te verplaatsten waar de zon schijnt en de temperatuur aangenaam is. En van daaruit terug naar huis te fietsen. Ten eerste is dat voor mij ook een lekker doel. Ik moet voor 25 augustus in Amsterdam terug zijn. Of dat fietsend is, of met de trein, auto, bus. Dat maakt niet uit. Maar laten we zeggen dat ik tot eind juni in Italie aan het fietsen ben. Dan ontmoet ik de Man ook weer. Want hij heeft nu eindelijk een fatsoenlijke fiets gekocht, die man van mij. “

Fietsen

“ Het fietsen hier op Sicilië is heel anders dan in Nederland, Belgie en Frankrijk. Er zijn hier nauwelijks tot geen fietspaden. Dus ik fiets regelmatig met veel auto’s op de weg. Dat vind ik verschrikkelijk. Laatst ben ik 18 kilometer omgefietst, waarbij ik ook nog eens flink moest klimmen, om zo 8 km rechte autoweg te vermijden waar de vrachtwagens voorbij raaste. Maar heel vaak ook, vooral in het binnenland, rijd ik kilometers in mijn eentje op asfalt. Er is een liedje van Acda en de Munnik met daarin de zin : “Asfalt voor mij alleen, de koning te rijk, alles van mij waar ik kijk” Zo voel ik me dan ook. En als ik wel iemand tegenkom is dat negen van de tien keer een mannetje op de tractor. Of een Afrikaan op de fiets. We groeten altijd. Er is hier trouwens veel asfalt zonder schaduw. En er zijn veel heuvels. Komende weken ga ik ook in de bergen fietsen. Dat vind ik wel spannend. En ik kijk er erg naar uit!”

Samen alleen

“ Wat betreft het alleen zijn vorig jaar, ik vermaak me wel in mijn eentje. En ik heb het vaker aan mensen verteld, alleen wakker worden in de ochtend vind ik moeilijk. Die opstart in de ochtend, wakker worden en bedenken dat er weer een nieuwe dag aanbreekt, waarin je zelf de enige bent die er wat van kan maken… dat blijf ik lastig vinden” “ Wat betreft mijn gezin, vorig jaar vond ik het nog wel moeilijk hoor, om lang zonder de Man en zonder Zoon1 en Zoon2 te zijn. Maar dat lag denk ik ook aan de drie weken regen in het begin. Aan de pandemie en aan het feit dat de Zoons pas net of nog niet uit huis waren. De Man woont nu ook alleen, dat is ook wel leuk. Het is overigens een fantastische man voor mij, hij begrijpt dat ik zo geniet van deze manier van leven.“

Zelfde proces of toch weer anders? En waarom dan?

“ Kijk, sommige dingen blijven hetzelfde. Weggaan, dat is het moeilijkste. En de eerste pakweg drie nachten alleen in bed, dat is ook niet fijn. En dat je door gaat reizen en niet terug hoeft voor werk. Dat is ook gek. Dat je uit dat werkritme komt en ook dat je het gevoel een beetje kwijtraakt dat je “zinnig” bezig moet zijn. Dat is steeds hetzelfde. Het is best lang he, 4 maanden, of 117 dagen om precies te zijn.“

Ouders

“En dat ik verder weg ben van mijn ouders, dat vind ik lastig. Want mijn moeder, die kroondraagster is van de titel “ opnieuw beginnen”, en waar ik heel veel van geleerd heb waar het dat aangaat, heeft het steeds lastiger met haar lijf. En mijn vader is de “oppersmurf” zoals hij zichzelf eufemistisch noemt en hij neemt veel zorg voor haar voor zijn rekening. Dus soms denk ik wel eens, zal ik tussendoor een keer naar Nederland vliegen, om gewoon even bij hen te zijn. En ook wat te doen. Nou ja…dat is dus allemaal hetzelfde”

Terug naar huis fietsen

“Wat nu ook anders is, in vergelijking met vorig jaar, is dat ik nu zo ver mogelijke weg reis met trein en boot om in Sicilie- bijna Afrika- aan te komen. Ik had bedacht dat mijn echte startpunt voor de fietstocht, Palermo zou zijn. Dat is ongeveer 2350 km verwijderd van Amsterdam. Door met de trein te reizen en later met de boot, wordt dat wel een hele andere ervaring. Per boot in een drukke stad als Palermo aankomen voelde groots. En mijn fiets is toch ook een maatje. Dus dat “wij” die stad gewoon zo, vanaf de boot, met z’n tweeën meteen konden binnenrijden en direct aan de zwier konden, dat voelt natuurlijk fantastisch. En vertrouwd, door Palermo fietsen is gek genoeg niet veel anders dan door Amsterdam .”

Tijd nodig om te landen

“Maar het is wel een onwerkelijke belevenis, die eerste dagen op reis. Of zoals een vriend altijd zegt “ Like cycling through a postcard”. Zo had ik bijvoorbeeld veel meer tijd nodig om te “landen” . Ik was moe van het intensieve reizen en het slechte slapen in de stad. En ik fietste wel een beetje rond, die eerste dagen, maar ik piekerde wel echt over of ik dat wel zou kunnen om op Sicilië buiten de stad te gaan fietsen. Ineens was ik weer heel onzeker. Bovendien dreigde het de eerste week te gaan stortregenen en onweren, dat vond ik niet fijn. Pas toen ik in een klein appartementje in een heel rustig dorpje aan zee was, en uitrustte, werd ik weer wat zekerder van mijn zaak. En nu ben ik 15 dagen op Sicilie en begin ik langzaamaan een heel klein beetje te begrijpen van de manier waarop ik op hier kan reizen op de fiets.”

Goed zorgen voor mijn lijf

“Heel kort gezegd, fietsen hier vergt veel lichamelijke inspanning. Dus heel veel water drinken, rusten zodra het kan, mezelf toespreken dat het heus wel lukt om de heuvel op te komen, geboden hulp accepteren als het uitkomt en vooral “piano, piano”, “passo dopo passo” en “una passo alla volta”.

Steeds weer route aanpassen

“ Het fietsen hier, vraagt toch vaker dan in bijv Frankrijk om een flexibele houding. Ik ga zelf de route veel meer bepalen, omdat wegen opeens privé-terrein zijn en Sicilianen als je ze om advies vraagt vaak geen idee hebben van wat fijne routes op de fiets zijn. Veel meer avonturieren dan in Frankrijk. Gelukkig is op dit eiland altijd genoeg goed eten te vinden. En genoeg slaapplek”

Hulp bieden is standaard

En dan tot slot de Sicilianen, ja natuurlijk zijn ze allemaal verschillend. En helaas ik moet toegeven dat er vaak naar me getoeterd wordt door gasten in hun eentje in de auto, dat me vaak nageroepen wordt dat ik “a beautiful girl/woman” ben, maar wat ik vooral merk, Sicilianen zijn er voor je als je hulp nodig hebt en blijven zich verantwoordelijk voor je voelen zolang je op hun eiland bent.”