La Dolce Via

Dag 34

Dinsdag 8 juni. 38 km Valence - Les Ollieres sur Eyrieux

Overnachting: Camping Mas de Champel

9 uur in de ochtend en ik zit alweer in het zadel. Hop hop hop . Bruno, de eigenaar en beheerder van de Gite (en naar eigen zeggen bekend Wereldfietser) fietst voorop. Voor hem een dagje belachelijk snel omhoog klimmen, voordat ie straks weer zijn Gite moet stofzuigen en dweilen. Voor mij een dagje verder de Ardèche in. Ik ga de boel eens even verkennen. Twee nachten in de Velo Gite van Bruno in Valence is net lang genoeg. Een gite waar ik de ene nacht de jongste van de 10 fietsers ben en de volgende nacht de oudste. Ik bleef een dagje extra om allerlei goede redenen. Maar vandaag op de fiets voelt het weer heerlijk. Ik knijp vaak in mijn remmen om iets dat me raakt te fotograferen, of om een praatje te maken. Vooral oude Franse mannetjes moeten het ontgelden ☺️. Ik trek de Ardèche in. Les Ollieres-sur-Eyrieux zou een bestemming kunnen zijn... een duikje in de rivier misschien. De route die ik tijdelijk volg heet La Dolce Via.

En dat is het ook. Het is een prachtig fietspad, het enige dat misschien een beetje tegenzit is dat het vals plat is, maar dat vergeet ik snel. Om me heen is alles groen, het ruikt heerlijk naar lindebloesem, kamperfoelie, meidoorn, pas gemaaid gras. En ja weer abrikozen, kersen, druiven en deze keer ook moerbeien. En er is lekker veel schaduw want ik fiets door een bos. Ik droom zowat. Dat ik op vakantie ben en ik gewoon langzaam fiets. En he, het is toch 12 uur? Nou dan wordt het hoog tijd om een restaurant op te zoeken, want ik mag mijn warme lunch natuurlijk niet overslaan.

Ik steek de Eyrieux over en stop bij Bistro La Croix (ja, klopt. Het ligt op een kruispunt !) in Saint Fortunat. Helemaal vol, het terras! Helaas. Maar als de vaste klanten zien dat ik het ben, een femme en velo en erger nog, tout seule, mag ik gewoon bij ze aanschuiven. De geitenboer, de kastelein, de dorpsgek, de garagist en ik. Zij drinken en ik eet. En natuurlijk, Franse conversatieles. De kastelein is nog het meest nuchter en die versta ik ook het best. Maar bij die tandeloze bebaarde geitehoeder zal ik eerst nog een maand stage moeten lopen voordat ik hem versta. Ze moeten allemaal grinnikenom mijn voorstel,

die mannetjes aan tafel. Als dat eens kon! Een Belle femme Hollandaise die minstens een kop groter is dan zijzelf, bij hen in huis. Mon Dieu !

Om twee uur fiets ik vrolijk verder en ik vind het bijna jammer als ik al na twee uur mijn bestemming al bereik. Een camping waar ik de enige tentkampeerder ben. En de enige die blijkbaar gebruik maakt van een gigantisch verwarmd zwembad. Met uitzicht op de zonsondergang. Morgen weer zo’n dag, graag.