Lei lo fa da sola

Dag 18. Woensdag 18 mei 2022. Fietskilometers: 67 km. Menfi-aan zee - Ereclea Minoa, Camping Eraclea Minoa Village SRL

Een half jaar voor mijn vertrek, kreeg ik van een fietsvriendin, tevens inspirator www.moon-magic.nl , een klein boekje cadeau. Geschreven door Frank Heinen, een journalist. Hij schrijft over de fietsroute die hij en zijn vriendin fietsend volgen. Die route is op papier (en pdf) gezet door Hans Reitsma, fietsroutemaker, zoals hij zichzelf noemt. In het boekje van de journalist wordt de fietsroutemaker af en toe “Hansie” genoemd. Ik denk dat het liefkozend bedoeld is. En mij gebeurt nu hetzelfde, ik denk ook steeds, wat heeft Hansie nu weer voor een route bedacht hier? Laat ik die maar proberen te volgen. Met dat verschil, dat ik tijdens de eerste vier tochten van “Hansie”, steeds afwijk van de route. Of de route helemaal niet volg, dan denk ik “ ik doe het zelf wel even”.

En soms is dat zo! Maar de route van Menfi naar Eraclea, daar had ik het helemaal mis! Ik dacht een slimme andere route te hebben gevonden, lekker veel langs het strand fietsen enzo. Helaas, afgesloten. Waarom? Prive-bezit. Van een of andere grootkapitalist van een Brit, Rocco Forte (hopeloze naam!). Een zogenaamde hotelgroep die een stuk land van Sicilie koopt en omdoopt tot Verdura Resort. Kots. En daar kan een sterveling zonder smeergeld, zoals ik natuurlijk niet doorheen fietsen. Want slagbomen en “nee je krijgt geen toegang, maar hier heb je wel een lekker koud flesje water”.

Members only. Buitengesloten worden voelt rot. Nu gebeurt het mij dus ook eens een keer. “Hoe je nu verder moet fietsen ?” zucht de bewaker met zijn polo en zijn stomme glimbril. “Ja, de enige weg die je nu kan volgen is die van 8 km autoroute, daar zitten wel 3 gevaarlijke tunnels in”. Dat ga ik niet doen. Never nooit niet! En dus fiets ik 18 km om, waarvan 10 kilometer klimmen, die ik mezelf had kunnen besparen wanneer ik braaf de professional en zijn fietsroute gevolgd had. Dat wist Hansie dus maar al te goed. En ik niet.

Al fietsend begin ik ook steeds meer een hekel te krijgen aan al dat autoverkeer. Enorm lawaai, stank, al dat razende blik, stof, rubber, vuilnis langs de weg. Weg ermee ! Tierend aanvaard ik mijn omweg. Ik duw mijn fiets lopend 3 kilometer de heuvel op, zoveel mogelijk tegen het verkeer in, waar toevallig ook de schaduw is. Ik stop, kom op adem, loop door, stop, loop door en dan.. dan ben ik boven. Ik ben in Ribera aangekomen. Daar trakteer ik mezelf op cola met ijs en citroen en een espresso. En een welverdiend ijsje voor dit dappere meisje. En wat gebeurt er als je de top bereikt hebt? Dan zet je een weldadige en spectaculaire daling in! Ik raak ontroerd, kijk mijn ogen uit, snuif de lucht van alle bloeiende bloemen in, de wind in mijn gezicht groet de klimmende wielrenners, en beland uiteindelijk achter een traktor die 18 km per uur rijdt. Prima voorhoede, want ik hoef niet opzij als er auto’s inhalen, en de traktor veegt de weg voor mij schoon.

Het laatste stukje is het dan toch nog even klimmen, steeds weer de bocht om. Zo’n rotstreek is dat telkens, als er na de bocht nog een klim komt, maar ik ga nu door. En dan na veel hard werk, een laatste daling en rijd ik onverwacht de receptie van camping Eraclea Minoa Village SRL binnen. Mijn tent mag direct aan zee, want ik heb geen elektriciteit nodig. Ik mag vooraan, eindelijk gerechtigheid. En helemaal mooi, mijn Duitse brandweerwagenburen zijn meeverhuisd vanuit Menfi en hebben vanavond pasta met saus voor ons drieën gemaakt. Zo fijn, het lijkt wel thuiskomen. Na het eten zit ik te knikkenbollen. Dit was een heftige dag. Ik ruik mijn tentje in en jahhh, het ruizen van de zee……..zzzzzzzzz.