Living in the fast lane

Dag 27 - dag 32 . t/m dag. Vrijdag 29 juli t/m maandag 2 augustus 2021.

Uitgeput viel ik gisteravond, zondag 1 augustus- om 10 uur in een diepe slaap in mijn eigen tentje op een doodstille mini-camping - door de ANWB gelabeld als charme camping- boven Evian-les-Bains, 60 km van Genève. Dit is mijn allerlaatste solo fietsdag geweest en mijn laatste verhaal voor Opnieuw Beginnen 2021.

Deze hele zondag reed ik met slaaptekort en een knoop in mijn maag. En met een droevig hart. Ik was de dagen ervoor teveel meegegaan in het wilde, springerige en mij droevig stemmende leven van V. Diezelfde hartverwarmende V. ,die ik twee weken daarvoor had ontmoet op de camping aan de Middellandse zee, alwaar ze mij nog zo opvrolijkte en minder verloren had laten voelen. Bijvoorbeeld door me onder meer mee te slepen in haar megagrote Hybride Toyota RAV4 naar de karaokebar. Ze had bij mijn vertrek uit le Grau de Roi zeer op aangedrongen dat ik bij haar langs zou komen als ik op mijn fietstocht in de buurt van het meer Genève zou zijn aangekomen. Dus zo geschiedde, ik ging in op haar voorstel. Ook uit pure nieuwsgierigheid, natuurlijk.

Op vrijdagavond pikte ze me met fiets en al op in Genève-city. Ik had er toen een mini-tochtje langs het meer van Annecy achter op zitten en een treinreis vanaf Annecy naar Annemasse. Allemaal zeer voorspoedig en comfortabel. Ook omdat mijn vriendin A. me die dag, jawel “ we gaan pas NA de lunch”, met de bestelauto van het werk aan het zuiden van het meer afgezet. Met fiets en al.

En een uurtje later was ik al aan de noordkant van het meer van Annecy, samen met duizenden dagjesmensen en toeristen. Aangekomen met de trein in Annemasse, was het daar een en al rust. Er bleek een ongekend mooi fietspad van zo’n 10 km aangelegd tussen Annemasse en Genève. En in Genève werd ik dus opgepikt door V. Die er op en top opgemaakt en sexy gekleed uitzag.

Des te grappiger dat we samen - ik in mijn bezwete fietspakje- mijn modderige fiets in haar giga-auto sjorden. En wroemmm daar stoven we naar haar huis, in Frankrijk net over de grens met Zwitserland. Want daar zijn de huizen goedkoper. Even naar de Intermarche voor wat comfortfood en wijn. En snel omkleden bij haar thuis, want er was een boottocht in de avond geplanned en daarna zouden we naar een barbeque. Leven in de overdrive…..ik zou de luxe van Genève meemaken. Wow!

Het hek van het grote huis stond nog open, we reden de oprijlaan op en vanaf daar raakte ik in de war. Een groot huis, met van die zuilen en overal in en om het huis spullen, een afgedankte koelvriescombinatie, in een open schuur, ooit bedoeld als garage, een hele hoop fietsen op elkaar gestapeld, kapotte zwembadjes, een luchtcompressor, een kooi voor de kippen, stro, een kapotte grasmaaier een doos omgevallen boeken…een slordige kringloopwinkel, zo zag het er uit.

En toen stapte ik het huis in, een geur van stookolie en vocht, bij de entree overal kleren, tassen, hoge hak schoenen, natte handdoeken. Links een kamer, donker en vochtig, met alleen een bovenraam. Mijn logeerkamer, met een groot bed ( vochtig bleek die avond) en verder volgepakt met schilderijen, handtassen en schoenen.

Om kort te zijn, de boottocht ging niet door vanwege het weer, de barbeque was tegen uur of elf s’ avonds in een verlaten park in Genève, we gingen nog even langs een Shisha-lounge en uiteindelijk waren we om 1 uur thuis, waar we samen een fles wijn leegdronken en al plukkend stukken van een koudgeworden gebraden supermarktkip aten. V. vertelde me haar verdrietige verhaal over haar huwelijk met de narcistische vader van haar kinderen en de nare scheiding waar ze in beland raakte, hoe ze er wanhopig het beste van probeerde te maken, hoe moe ze was, hoe fijn het was om te kamperen en hoe blij ze was dat ik met haar zou gaan fietsen.

Op de pedalen trapten we de volgende ochtend langs en naar het meer. V. liet mij alle toeristische attracties in de buurt zien, we picknickten op een kleed en we zwommen in het meer. De eenvoud van mijn manier van leven luchtte ons ontzettend op. Weg van de spullen en het verdriet. Buiten in de zon in het groen en in het water. De volgende ochtend fietste ik verdrietig en opgelucht weg.

En nu dan, na al die dagen fietsen, komt de Man waar ik zo van houd mij straks opzoeken in het hotel in Evian dat hij voor ons boekte. Ik voel me blij, opgelucht, romantisch en gelukkig. Ik ben straks weer samen en dan wordt het vast weer als vanouds……..Kunnen wij ook weer opnieuw beginnen.