Nederig fietsen

Dag 24 t/m dag 27 .Zondag 25 juli t/m donderdag 28 juli. St Nicolas la Chapelle.

Mijn vriendin A. haalt mij en de fiets met haar bestelauto op in Ugine. Daar ben ik naartoe gefietst vanuit Les Marches. Een onvergetelijke tocht in de bergen, waarbij ik werkelijk hard aan het werk ben op de fiets. Een tocht die, terwijl ik zwetend en vloekend heuvels beklim, me meermaals dwingt tot absoluut stilzwijgen en staren naar de bergen boven me en het dal onder me. Ongelooflijk hoe ik er niet toe doe, denk ik steeds, soms zelfs tot tranen toe geroerd. Dat ik er als nietig meisje op mijn fietsje voor deze bergen er niet toe doe en dat het ook onzinnig is om me in mijn hoofd bezig te houden met van alles wat er dus niet toe doet. Ik ben niks vergeleken met die immense Alpen. Hoe verder ik fiets, des te me meer ik me dat realiseer, des te meer lucht het geeft.

“C. begrijpt er niks van, “wat is nou haar doel?”, vraagt hij steeds?” Mijn vriendin A. en ik lachen hem er een beetje om uit. Omdat het zo’n typische en herkenbare vraag is. Vaker van mannen dan van vrouwen, is mijn ervaring. De vraag “ vind je dat niet eng, zo alleen op pad”, stellen vrouwen dan weer vaker.

Waar ga je naartoe, hoeveel kilometer heb je al afgelegd, hoe lang fiets je al ? Wat wil je bereikt hebben en in hoeveel tijd, hoe kom je terug. Ik begrijp dat mensen het onduidelijk vinden dat ik niet een specifiek doel heb. En ja, ik vind het ook allemaal terechte vragen die leiden naar context, naar zekerheid en inzicht. Want intern stel ik mezelf natuurlijk ook wel dat soort vragen en het geeft een oncomfortabel gevoel als ik het niet weet.

In mijn leven vertaalt dat niet weten zich blijkbaar naar iets positiefs, niet altijd weten wat en hoe. En sterker nog, soms vind ik het zelf ook best lastig om te bedenken wat ik eigenlijk aan het doen ben. En hoe onzinnig deze hele reis is. Het overheerst vooral in de ochtend, die gedachte. En tegelijkertijd drijft dat “niet weten” mij kennelijk. Ik gedij goed bij die onzekerheid, want het geeft mij iedere dag het gevoel dat ik opties open houd, dat er van alles kan gebeuren, dat ik wat te kiezen heb. En ik weet zo onderhand ook wel dat ik flink wat bouyancy heb, dat ik dat misschien wel eens onder water ga, maar ook weer boven kom.

En zodra ik aan het inpakken ben en al helemaal zodra ik op mijn zadel zit, vervaagt dat gevoel, die gedachte en ben ik gewoon aan het fietsen . En nog beter: een hele dag buiten en onderweg. En dan beleef ik weer van alles, het buiten zijn, de schoonheid, ik ontmoet mensen, ik proef ruik en voel. Het op weg zijn, langs de rivier fietsen, tussen de bomen, de vogels volgend die voor me wegfladderen, de bijen groeten die tegen me opvliegen, de Libelles vermanend toespreken dat ze niet op het warme fietspad moeten blijven zitten….“hallooooooooo koeien !!” roepend als ik de dames in de wei zie grazen. En het lijfelijke. Het uitdagen van mijn lichaam en mijn uithoudingsvermogen. De strijd tussen mijn hoof dat zegt “ kom op Annette, doe even normaal, deze heuvel heb je zo beklommen” en mijn benen die jammeren “ nee, nee, nee moet dit echt, alsjeblieft laten we stoppen. Nee?!Pauzeren dan?”

Ik ben in de bergen aangekomen en dat, zoals Annemarie en haar gezin allang weten, geeft rust. Na de tweede nacht werd ik met een gerust en berustend gevoel wakker. Ik heb genoeg alleen gezien, geproefd, gespeeld, gedeeld, gelachen, gefietst en geslapen. Ik heb een hoofd voor herinneringen en verhalen, een telefoon vol foto’s, een IPad en website vol verhalen. Ik hoef niet perse meer te fietsen. En ook, ik ben bijna klaar met mijn reis in mijn eentje. Ik mis De Man, ik mis mijn zoons en dochters. Ik neem de komende dagen nog een paar dagen op de fiets om het af te ronden, deze solo-tour. En dan ga ik vanaf 2 augustus samen met de Man op pad. Een maand lang het Italiaanse avontuur tegemoet. Wel op de fiets. Annette fietst en schrijft gewoon door. Arrivedeci, tornero piu tardi.