Niks aan

Dag 15. 16 juli 2021. 69 km. Sete - l’ Espigette

Van 2 juli t/m 15 juli waren de Man en ik samen op tocht. We maakten heel wat kilometers van Sadirac (bij Bordeaux) tot en met Narbonne. En vanaf daar voegde Zoon2 zich bij ons. Van Narbonne fietsten we naar Beziers. Daar sliepen we twee nachten en toen gingen we verder naar Sete. En daar bleven we ook twee nachten. Met z’n drieën in een piepklein appartement.

Vandaag, op 16 juli stapten man en zoon in een huurauto met twee fietsen en rijden weg richting Bordeaux. En ik blijf achter in een zonovergoten Sete met drukbezette stranden. Er is zoveel autoverkeer op de weg, dat ik af en toe mijn handen tegen mijn oren druk of een paadje insla, om even te ontsnappen aan het razen van de autobanden. Met een leeg en eenzaam gevoel moet ik verder, maar hoe en waarnaartoe? Zou ik dat gelukkige soms magische vrije gevoel ooit nog terugkrijgen van voor 23 juni? Waar zou ik het naar mijn zin hebben? Kan ik niet veel beter ook naar huis gaan net als de mannen? Hoeveel dagen heb ik nog, waar wil naartoe?

Al malend fiets ik intussen naar Grau du Roi. En daar huur ik voor drie dagen een kampeerplek. Op een overvolle familiecamping. En natuurlijk voel ik me nog steeds eenzaam en ik blijf piekeren, omdat ik niet weet hoe het verder moet.. Maar gelukkig weet ik “als je vastzit, ga dan bewegen”. Dus ik maak een lange wandeling over het strand van l’ Espigette en ik fiets naar de vuurtoren en trotseer de hitte en windkracht 6 tegen.

Wat ook helpt is dat op de camping Vivienne uit Genève mijn buurvrouw is. Mijn rechter kampeerbuuf, die vol lof is over mijn fietstocht en blij met me is omdat ze dan af en toe met een andere volwassene kan kletsen, in het Engels godzijdank voor mij. Soms worden haar zoons van 10 en 12 - de meegebrachte kuikentjes al huisdieren incluis- haar ook wat teveel, als alleenstaande moeder. Hoe is het mogelijk ?! En mijn achterbuurman, die mijn electriciteitsplek heeft ingepikt nodigt me uit voor een apero en ik mag dag en nacht bij hem al mijn apparaten opladen natuurlijk, geen probleem. En dan is daar ook nog mijn linker kampeerbuuf van 80jaar, vol tatoeages, die mij haar koelkast en wasknijpers aanbied en zelfs de buitensofa als ik even wil uitrusten.

Kortom, het leven is wat je gebeurt en als je je neus er niet voor optrekt, komt het goede in de mens naar boven. Dus nu ben ik lid van de kampeercommune. En daar hoort ook het meedoen aan de karaoke-avond tot middernacht bij. En vanochtend werd ik wakker met een idee voor een nieuwe fietstocht en met wat levenswijsheid.

Leven met wat er nog wel is, is soms moeilijk, als je je lief en je kinderen en je vrienden mist. En wat helpt is om te accepteren dat het nu is zoals het is, hoe simpel dat ook klinkt. Mijzelf daartoe verhouden en dan daar mijn geluk en de magie in zoeken en vinden, dat is wat ik nu na 2 dagen weer een beetje onder de knie krijg.

Maandag 19 juli vertrek ik vanuit Grau du Roi met de trein naar Valence, alwaar ik wederom een nachtje in de Velo Gite Valence logeer, om vervolgens de Rhône te volgen, via Lyon, richting Genève. Een nieuw avontuur langs een rivier de bergen in.