No scrubs

Dag 10. Dinsdag 10 mei 2022. Fietskilometers: 61,60 km. Trappeto-Trapani.

Nonna Paola zwaait me hoofdschuddend uit. Ze vindt het nog steeds niks dat ik ga fietsen en dan ook nog eens naar Trapani, waar zij al helemaal niks aan vindt. Veel te druk. Ik merk dat ik eigenlijk ook niet zoveel zin heb in deze tocht. Ik zie op mijn routeplanner dat ik best een lang stuk de autoweg volg, en hoewel automobilisten hier bijzonder veel rekening houden met fietsers, heb ik het er niet zo op, autowegen.

Trappeto ligt aan de Golfo di Castellamare en wordt geprezen om zijn prachtige stranden en fijne vakantiehuizen. Maar voor fietsers is er geen bal aan om langs deze kust te fietsen. Privéhuis na privéclub zorgen ervoor dat het zicht op de zee afgesloten is. Met als gevolg dat ik een heel stuk tussen de autoweg en de snelweg, langs het spoor fiets. Ook moet ik best vaak het spoor over, beland steeds in buitenwijken, moet omrijden, en uiteindelijk een heel eind klimmen over een heel steil weggetje, dat bedolven ligt onder de modder vanwege de regen van de afgelopen tijd.

Mammamia als dit zo blijft…. jammer ik, dan wil ik weg. Dan wil ik niet meer fietsen op Sicilie. Na veel zweten en klimmen en wat vloeken, is er wel opeens uitzicht op de kust, merk ik. Fenomenaal, zie ik nu pas goed. En ik heb zonder het echt te weten mijn eerste echte heuvel hijgend en zwetend bedwongen, best knap!. Het weer is nu ook prachtig, geen wolkje meer aan de lucht. Ik rust bovenop de heuvel uit in de schaduw van een pannini-kar, die ook een frituur ingebouwd heeft, ruik ik. Ik eet braaf mijn sinaasappel. Tegelijkertijd verzamel ik weer moed voor het tweede deel van de tocht, die ook vooral over de autoweg zal gaan. Ik spreek mezelf eerst streng toe. En dan ga ik weer.

Tot mijn opluchting wordt het al rustiger als ik de daling inzet. “ Wel van genieten he, want na iedere daling….” . Uit het niets komt er opeens een grote man van een jaar of 70, op een simpele mountainbike naast me fietsen. De verplichte eerste les Italiaans is begonnen, denk ik grommend. De daling duur nog maar kort. Mijn benen moeten weer klimmen, terwijl ik vriendelijk naar hem knik. We wisselen in het Italiaans uit waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan.

Tijdens de klim is de man vooral bezig om mij in het Italiaans te overtuigen van zijn ideeën. En hij bekijkt me van top tot teen. Hij zegt dat ik toch echt rustig aan moet fietsen “piano piano”, dat ik veel beter naar San Vito lo Capo kan fietsen, want dat is zo mooi. Dat het nog maar 500 meter klimmen is, dat hij bovenop de heuvel wel koffie met me kan drinken als ik dat wil. Op mijn beurt probeer ik hem duidelijk te maken dat ik zo mijn eigen plan heb. “Waarom doe ik überhaupt moeite om met deze man te praten?” denk ik ondertussen. Mijn bagage voelt steeds zwaarder. De man fietst voorop en zit achterstevoren op zijn fiets. “ Kom op zegt hij, kom op Ollandesa, nog maar 400 meter” . De man luistert niet naar mij. Zo godvergeten irritant voelt het.

En dan voel ik zijn hand op mijn rug. Gaat hij mij nu ook nog duwen! Ik denk aan alle lessen over grenzen stellen, die ik gaf de laatste tijd. “Nu ingrijpen Annette, hij gaat te ver” . En dan geef ik hem al klimmend, zuchtend, zwetend en buiten adem, een mep op zijn arm. “ Blijf van me af, jij eikel, dat zou je toch niet doen als ik een man was”. Hij schrikt, verontschuldigd zich en mijn routeplanner geeft aan dat ik over 40 meter rechtsaf moet slaan. Het dal in ! Ik trap zo snel als ik kan. Als ik omkijk zie ik een klein mannetje staan zwaaien.

De route ontvouwt zich en is zo mooi dat ik ontroerd raak en er tranen van in mijn ogen krijg. Ook van opluchting. Ik rijd vervolgens over asfalt, kleine stoffige weggetjes, ik rijd door kleine dorpjes als, Balata di Baida, Buseto Palizzolo, Valderice, Erica en overal bloeien bloemen. En uiteindelijk is daar Trapani. “ Het Rotterdam van Sicilie” vertelde iemand in Palermo me. De havenstad. Waar een bed en een douche op me wachten in het appartement van Donna Paola.

Als ik bij haar aanbel, in het mooie oude centrum van Trapani, zegt ze verrukt “ goed gedaan, je hebt het gehaald op de fiets, knap hoor!”. Mijn tweede Italiaanse les die dag verloopt uitmuntend. Ik leer het woord voor sleutel, aanrecht, koelkast, douche, bad, handdoek, bed en gordijnen. Als Donna Paola weg is, plof ik op mijn bed. Ik ben doodmoe en opgelucht. ‘s Avonds eet ik bij Bettina couscuseria. Ik wil nu even alleen nog maar door vrouwen verzorgd worden. Ik eet vertrouwd Tunesisch: Couscous met vis en een pittige saus. Dat zal ze leren, die scrubs.