Princess in distress

Dag 6 en Dag 7. Vrijdag 6 en Zaterdag 7 Mei 2022. Palermo. Fietskilometers: 0 km.

Op mijn schrijfdag, de zesde dag alleen op reis, voel ik me weer wat beter. Dat was in de ochtend wel anders. Het voelde allenig en verloren namelijk, in mijn veel te grote Palazzo, met twee badkamers, twee tweepersoonsbedden, twee tv’s en een compleet ingerichte keuken. En een afstandelijke receptioniste, die verveeld en vermoeid zat te zuchten achter een scherm. Daarom wilde ik ook geen tweede nacht bij haar doorbrengen.

Ik heb ik mezelf getrakteerd op een hostel met een warm welkom. Ik ben verhuisd naar een bed voor eenderde van de prijs van het Pallazo: 25 euro, inclusief ontbijt. Het warme onthaal van Mario en Justina, een woonkamer/keuken, een gedeelde koelkast en gedeelde badkamers. Fijn. Ik heb andere mensen en geluiden om me heen nodig als ik alleen ben in een stad ben. Denk ik.

Mijn fiets staat hier ook nog eens gratis en veilig. In een donker rommelhok op de derde verdieping (trappen op sjouwen!). Ikzelf heb een bed gekregen in een ‘gedeelde vrouwenkamer’. Drie bedden in een ruime kamer, grote ramen. Toch even slikken. Verder is er een grote gedeelde keuken/lounge en dat blijkt een waar ontmoetingscentrum.

In de vroege ochtend, wanneer ik er aankom, is het nog rustig en kan ik er goed zitten schrijven. Ik voel me op mijn gemak en zeer welkom in het Via Zara Hostel. Als de regen straks stopt ga ik heus wel even naar buiten.

Maar de rust houdt die dag natuurlijk niet lang aan. En de regen blijft maar komen. Ik wil reuring, nou na een uur word ik op mijn wenken bediend. Want als ik toch even ben gaan wandelen door de regen, door de wat ruigere, lawaaierige en rommeligere buurten van het oude centrum van Palermo. En toch ook nog even een koffie met cannolo heb veroverd in authentiek toeristencafe, lijkt de lounge me een lekker rustige plek om even bij te komen.

Niets van dat alles ! Bij thuiskomst raak ik direct in gesprek met een jonge duitse vrouw, die daar een beetje lag te dutten. En voor ik het goed en wel door heb, druppelt de hele wereld binnen. Voorstelrondjes in de herhaling, Howard uit Parijs, Jochen uit Duitsland, Hung-Yong uit Valencia en China, Michaela uit Sicilië op doorreis naar haar zomerliefde op een piepklein Siciliaans eilandje, een Fin, een Rus, een Oekraïense, twee Brazilianen, een Griek en een Sloveense. Tja, en zo zitten we binnen no-time gezellig met elkaar te kletsten aan tafel. Of we hangen op de bank.

We delen ervaringen, verhalen en blijken het over een ding bijna allemaal eens: Het is zeker belangrijk om te reizen en je te verdiepen in de ander en in andere culturen. Gaandeweg merk ik dat ik als een soort talkshowhost de gespreksleider aan het uithangen ben. “ Dit lijkt verdacht veel op mijn werk, ik moet dit niet doen, ik moet weg”, denk ik verschrikt. Maar het stortregent weer en ik vind het onbeleefd om weg te gaan.

Dus ik blijf de hele avond kletsen tot mijn Siciliaanse roomie beleefd afscheid neemt van de meute. Ik volg haar, onder protest van de Duitsers en de Grieken. Zij gaan zo nog stappen. Ik voel dat ik doodmoe ben. En ga liggen in mijn vrouwenkamer.

Het verkeer van Via Roma raast als een unstoppable monster door de nacht. Oordopjes in en proberen te slapen dan maar, niet teveel snurken (de Man zegt dat ik snurk), niet meer piekeren. De volgende ochtend word ik nog steeds moe wakker. De balans tussen rust en een plek voor mezelf combineren met contact met anderen is duidelijk nog niet gevonden.