Thuis op camping Biscione

Dag 13. Vrijdag 13 mei 2022. 31 km op de fiets.

Petrosino - Marzala del Valle - Petrosino. Camping Biscione.

Wakker worden in een tent. Voor mij voelt dat als pure luxe. Geluiden van vogeltjes, rust, een briesje en langzaamaan wakker worden. Geen “acte de presence” -zoals mijn moeder dat altijd noemt- te hoeven geven aan een of ander goed bedoeld ontbijt van een gastheer of -vrouw. Gewoon, meteen buiten! Lekker in het zonnetje, in mijn klofje op een stoeltje voor de tent een beetje rommelen. Water koken in de jetboiler, koffie of thee maken in mijn kopje, broodje er bij. Wat een feest. Wat een vrijheid.

De zon schijnt iedere dag vanaf mijn vertrek uit Palermo. En dat is me toch fijn. In de middag kan het wel heet worden, maar ik heb er niet veel last van. Na mijn ochtendritueel, stap ik op de fiets. Benieuwd hoe het er hier aan de kust uitziet? Nou, prachtig, het is rustig, geen verkeer, ik rijd kilometers lang over een stenige duinweg, af en toe is er een visser op zijn bootje bezig en ik bereik na ongeveer uur Marzala del Valle, bekend om z’n vissershaven. Het ziet er allemaal een beetje vervallen uit in de haven, moet ik bekennen en tegelijkertijd is het er levendig.

Er wonen hier veel Tunesiërs en dat valt ook op in de straten. Mannen met hoedjes en vrouwen met hoofddoeken, wijde rokken. En de meeste mensen staan te kletsen in de koele steegjes. Ze groeten me vriendelijk. Ook hangen er in alle straatjes mooie mozaïeken en tegels. Thema: vissen en de visserij. Daar werken veel Tunesiërs hier in.

Als ik verder langs het water fiets, valt het me op dat zich een grote groep kinderen in uniform verzameld heeft bij een winkel. Een gigantische gelateria, natuurlijk! Precies waar ik ook aan toe was. Ik sluit me aan bij het Italiaanse gekwetter en sta me extra lang te verheugen op het ijsje dat ik zo ga proeven. Heerlijk ijs, fiore di latte, pistache, arancia con mandorla. Mmmm!

Thuis op de camping, zoek ik de mensen uit de camper even op. De camper is het kantoor en huis van Tony en Harriet, uit Brittannië en Nederland. Tony is onderzoeker en remote-werker en Harriet regelt de rest. Ze zijn supergezellig en grappig, vind ik. Harriet weet heel veel over Sicilie. En zeker ook over het culinaire aspect van dit eiland. Ze weet heel goed wat er hier in Sicilië te krijgen is. Harriet vertelt ook over hun ervaringen in de krakersbeweging vanaf de jaren ‘80, de hardheid van het anarchisme en over het feit dat veel van hun medekrakers uit die tijd niet meer leven of ernstig ziek raakten door middelenmisbruik. En dat ze zo blij zijn dat zij nu 8 maanden per jaar op reis kunnen en buiten zijn. Plus dat ze 4 maanden per jaar in Drenthe kunnen wonen, “de mooiste provincie van Nederland”. Inspirerend !

Die avond eten we gedrieën in het campingrestaurant. Het is onregelmatig open en we hebben dus geluk vanavond. De kok is Siciliaan en heeft jarenlang in Jemen gewerkt in een resort, zijn vrouw is Thais (opgegroeid in de floating Market van Bangkok) en regelt de bediening. Liever was ze in Milaan gebleven met haar kinderen, “maar ja, het is zijn droom om dit restaurant te beginnen, dus ik help hem maar”. Het eten is erg goed. Ravioli gevuld met zeebaars in een saus van tomaat en amandel, gegrilde garnalen, verse spinazie, inktvis, risotto, allemaal fantastisch. En de wijn natuurlijk he, haha! Petrosino, forever in my heart.