Too hot to handle

Dag 40

Maandag 14 juni. 83 km. Chateau Neuf du Pape- Arles.

Zonder te ontbijten trek ik verder. Snel weg van deze bad vibe camping. Al na 20 km en via het mooie fietspad ‘les Canaux d’Avignon‘ rijd ik deze verrassend leuke en gastvrije fietsstad in. Bij de bakker sla ik mijn ontbijt in. Ik drink er een glaasje Cola en een koffie bij op een fijn terrasje bij een nog gesloten theater. En ik word voor de derde keer die dag ingehaald door een vrolijke en zwaar bepakte fietser van een jaar of 30. En weer groeten we elkaar. Ondertussen gaat er aan de overkant van het terras een basisschool uit en alle kinderen en ouders lopen vrolijk kwekkend naar buiten.

De terrassen van de restaurants in Avignon lopen rond deze tijd snel vol. Vanuit het niets worden mijn bidons gevuld met koud water door de Italiaanse restauranthouder. Schijnbaar zie ik er verhit uit. Een aangename, gemoedelijke stad voor mij. Maar inderdaad wel warm, want onbewolkt en steeds volle zon. De koperen ploert, zeg maar. Ik heb overigens nul zin om naar het kasteel van de pausen te gaan en ja, die brug, ik weet het. Het was me allemaal aangeraden…maar ik word een beetje radeloos van de zon.

Ik besluit om op zoek te gaan naar een tweedehands kledingwinkel. Een dun bloesje met lange mouwen zou fijn zijn. Ik ben een beetje aan het overleven, mijn armen verbranden teveel. Gelukkig bestaat zo’n winkel ook in deze stad. En de eigenaar is ook nog een hele leuke man, die als hij mijn fiets ziet, wel opvallend veel lijkt te weten over fietspaden en bikepacken. Want dat is namelijk wat ik doe en wat ik ben volgens hem : ”you’re a bikepacker !”. “Ik was zelf eigenlijk op zoek naar een dun bloesje”, zeg ik lachend tegen hem. De man en ik moeten om onszelf lachen. En hij vindt binnen een minuut waar ik naar op zoek ben.

“Waar ga je eigenlijk naar toe met mijn mooie bloesje?” Hij wacht mijn antwoord niet eens af. “Je moet naar Arles, jij past in Arles, zo’n leuke stad!”. Ik open mijn mond om ook eens iets te zeggen, maar hij vervolgt zijn monoloog: “ En volg je de Via Rhôna, dan moet je ook naar Saintes-Maries-de-la-mer en dan naar Beauduc beach, dat is even doortrappen, maar daar is het naaktstrand en heel LGBTQIAP friendly, ook echt iets voor jou”. “ Wat weet jij veel over mij” zeg ik. En dan kijkt hij mij vrolijk aan. “Ik ken jou uit een vorig leven, jij bent een leukerd !” We rekenen af en ik stap vol goede moed op mijn bike. Een fietsactivistische tweedehandskledingwinkeleigenaar; Ik heb alle vertrouwen in zijn adviezen. Jawel hoor, hij heeft gelijk. Tot ver buiten Avignon is een comfortabel fietspad aangelegd, maar wel langs de autoweg. Dat is dan weer niet zo fijn. Wat pas echt onuitstaanbaar wordt is de zon. Water drinken helpt nog wel om geen hoofdpijn te krijgen, net als af en toe uitrusten in de schaduw. Maar als mijn water bijna op is, raakt mijn hoofd in lichte paniek. De jacht op water is geopend. Na een tijdje fietsen kom ik in een dorpje een stuk of 20 tachtigers tegen, ze spelen jeu de boules. Ik stop in de schaduw, gelukkig net buiten hun speelveld. Mannen en vrouwen die langs de kant naar twee wedstrijden tegelijk zitten te kijken op hun van huis meegebrachte stoeltjes roepen mij toe. “Kom hier, kom bij ons zitten, kom, en hier is een waterkraan”. Ik loop naar ze toe, klaar voor een nieuwe Franse les: “waar kom je vandaan, waar ga je naar toe, hoe heet je, waar ben je geboren, waar woon je, hoever heb je al gefietst, wat!!! helemaal alleen, is dat wel verstandig, weet je hoe je straks verder moet?”. Een van de mannen vult mijn bidons ondertussen met koud water, pure luxe. En vanuit mijn ooghoek zie ik de vrolijke fietser voor de vierde keer die dag verschijnen. Uitgeput, met zijn tong uit zijn mond. Alex, heet hij . En hij krijgt ook meteen water aangereikt. Hem worden dezelfde vragen gesteld, hij antwoord in vloeiend frans, want hij komt uit Annecy. Verder ben ik ook erg nieuwsgierig naar zijn ervaringen en we fietsen samen verder. Tot Beaucaire, waar hij vannacht zal blijven. We drinken samen wat op een binnenplein en Alex vraagt op bescheiden wijze of het wel verstandig is dat ik doorfiets naar Arles met die hitte . “ Ja joh, dat lukt me wel” zeg ik “ik laat het je weten op Instagram als ik er ben“ .

“ Bon courage !“ roept Alex en ik fiets door. De tocht naar Arles blijkt een lijdensweg. Om de 1,5 km stop ik en op een gegeven moment mag ik van mezelf ook eerder pauze. Bij iedere boom die schaduw geeft stop ik. Ik fiets door het landschap van Vincent van Gogh en denk nu zeker te begrijpen hoe hij zo gek kon worden. De zon, het gebrek aan schaduw en de hitte. En toch zet ik door. En dan, zoals dat soms gaat…ben ik er, ik ben in Arles! Met gemak rijd ik vervolgens de brug over, zo de binnenstad in, naar het huis van meneer Jourdan een gemoedelijke breedgeschouderde man. Hij trekt me met fiets en al zijn huis binnen. De fiets stalt hij geroutineerd in de woonkamer, die volhangt met moderne kunst.

Ik ben beland in een gigantisch huis, met een mooie keuken, een patio en alles is voor mij alleen. Mijnheer Jourdan zegt “ ik ga zo tennissen, hier zijn de sleutels, doe je ding, ga lekker douchen, zorg goed voor jezelf en tot morgen bij het ontbijt.”

Helemaal alleen in het grote huis kan ik er eindelijk aan toegeven. Ik ben uitgeput, uitgedroogd, verbrand en de wonden op mijn been doen pijn. Ik heb veel te veel van mezelf geeist, deze reis was te heftig. Om 9 uur kruip ik met natte haren van het douchen en zonder avondeten in bed. Ik slaap twaalf uur.