Uitgedroogde krentenkakkers

Dag 39

Zondag 13 juni. 77 km. Grignan- Chateau neuf du Pape

Om 8 uur vertrekt A alweer. En ik pak ook mijn boeltje, tijd om weer de veloroute de Rhône op te pakken en tijd om naar mijn eindbestemming, Saintes-Maries-de-la-Mer, te fietsen. Maar daar ben ik nog niet. Ik koop bij de bakker een stokbrood, een amandelbroodje en een koffiebroodje en ga fietsen. Ik ontbijt later wel. De eerste 25 km zijn stil en prachtig. Ik en mijn fiets allen in de wijn-, lavendel-, en graanvelden. Pijnbomen en vanGoghbomen, bloeiende bremstruiken. 27 km lang rijden we het dal in. En daarna komt een afschuwelijk stuk. Veel asfalt, die stomme A7 weer, klein trauma aan de dag dat ik de weg kwijtraakte en met verdriet in de volle zon reed.

Nu fiets ik stug door en dan, na 35 km ben ik weer op een iets aangenamer deel van de veloroute du Rhône. Makkiekakkie denk ik. En eerst even wat drinken in Cadrerousse. Daar zitten twee ietwat uitgeputte fietsers, een man en een vrouw van rond de 60. We raken in gesprek. Ze vinden het vandaag pittig rijden. Heet en veel asfalt zonder schaduw. Het is voor mij goed om dat even te horen, want ik ben best wel streng voor mezelf soms, en ik mag nu toch echt wel toegeven dat ik het ook pittig vind. Niks makkiekakkie, we gaan een camping zoeken. Het stel heeft de camping in Chateauneuf-du-Pape op het oog. En ik ga daar ook maar kamperen. Het is ook de enige camping in de buurt. En dan komt de genadeklap. Want de zon schijnt nog steeds en wijngaarden kunnen dat goed gebruiken. Dus er heerst een compleet gebrek aan bomen = schaduw. Van binnen vervloek ik alle wijndrinkers dat er zoveel land opgeofferd wordt voor deze meedogenloze industrie. Zoveel land voor een drankje. Zoveel bomen gekapt. En van woede zet ik het op een klimmen en klimmen. Ik blijk een van de 20 klimmers en samen met een man van mijn leeftijd klimmen we door tot ik het bord Camping “L’Art de Vivre” zie staan. Dan zet het dalen in en zegt opeens een vrouw van 70 die me op haar racefiets inhaalt tegen me, “ kom toch nog even mee, een klein klimmetje”. En ik doe het gewoon!…Puffend en steunend komen we aan en dan heb ik uitzicht op een grote berg, met een gekke gele top. De Mont Ventoux, die is hier ! Nooit geweten. Godzijdank dat ik daar niet op hoef. Ze kijkt me lachend aan. “ Beklim ik ieder jaar wel een keer”. Godsamme, wat een vrouw.

Ik sjees het dal in. De camping blijkt vrij leeg, vooral fietsers, nogal op zichzelf, nogal logisch. We zijn uitgeput. En gastheer en -vrouw zijn nogal met elkaar bezig. Verder is de grond kurkdroog, er is bezuinigd op WC papier en licht, je kan nergens je telefoon opladen, het restaurant is dicht op zondagavond en als ik vraag om een verbandje voor de wond op mijn been, krijg ik dat voor deze ene keer, met de vermaning dat “ik zoiets echt zelf bij me moet hebben als ik op fietstocht ga”. Art de Vivre, rot toch op! “Art du Radins” bedoelen ze. Krentenkakkers!