Dag 25. Woensdag 25 mei 2022. Fietskilometers: 51 km. Caltinassetta- Piazza Armerina
Ik ben melancholisch, ik mis de zee nog steeds en ik heb nog steeds een beetje spijt dat ik toch de route van Hansie volg, het hart van het land in. Het is al mijn derde week hier en van mezelf moet ik blijkbaar langs allerlei bezienswaardigheden, tempels, musea, enzovoort. Waarom doe ik dit? Daarom.
Ga vandaag fietsen, dan houdt het piekeren en gezever vanzelf op. Gelukkig belt net op tijd een goede vriendin. Vlak voor ik op de pedalen stap vraagt ze me hoe het echt met me gaat. Ik vertel eerlijk hoe en wat en dan zegt ze “ ja, zo gaat het dus. En dat van dat geraas van verkeer op de weg, dat is nou eenmaal onvermijdelijk.” En dat helpt, un fait accompli, het is niet anders. Vervolgens ontvang ik ook nog een heel grappig bericht van twee vrienden die me een goede reis wensen en me er sprankelend uit vinden zien. Sociale steun, onontbeerlijk voor mij als solofietster.
De tocht gaat van Caltanissetta naar Piazza Armerina. De eerste 12 kilometer ben ik alleen maar aan het dalen, altijd een cadeau. Ik fiets tussen de heuvels door, over een brede asfaltweg. Er is nauwelijks verkeer. En beter nog, ik hoor steeds vaker vogels fluiten. Ik zwier door de heuvels. En is hier meer begroeiing, struiken, bossen.
Wonderlijk hoe ik al fietsend kan meemaken dat iedere 10 kilometer Sicilië anders is. En zo mooi ook, landschappelijk gezien. Op een gegeven moment wordt de route weidser, droger, bereik ik het dal en de opgedroogde rivier. En dan pas komt het gevreesde klimmen. Ik blijk dat gewoon te kunnen. Zo stom dat ik daar aan twijfelde. Ik heb genoeg conditie opgebouwd, wat een overwinning. Als het te steil wordt, stap ik af, begin te tellen van honderd naar een en duw mijn fiets omhoog. En zo bereik ik de top.
Ik zing op de fiets, het is hier zo mooi jongens, onbegrijpelijk dat er niet meer mensen op de fiets zijn. Ook al moet ik soms uitwijken voor een vuilniszak midden op de weg (zo huppekee! uit het autoraampje geslingerd) of een zwarte slang die met grote schrik net voor mij de weg over kronkelt. Het ruikt ook zo lekker hier. Dan weer zoetig, naar vanille, dan weer naar drop of zoethout… Anijs en venkel zijn dat! Ik zie de witte en gele schermbloemen overal bloeien. Het klimmen is ook alweer bijna voorbij merk ik, bijna vergeten. Ik kan weer pauze houden.
Ter viering hangen er vlaggetjes in de straten. Ik glimlach breeduit als ik in Pietraperzia aankom. Klinkt ook al zo vrolijk, die naam. Hier kom ik eens en nooit weer. Ik stop voor een ijsje en een espresso. “Het is echt een geweldige fietstocht”, zeg ik hardop tegen mezelf. Soms moet ik wel afstappen, omdat het klimmen pittig is in de hitte. Maar de weg blijft goed, niet teveel auto’s. Genoeg ruimte. En zelfs als ik een loslopende hond tegenkom, heftig blaffend, blijf ik zeker van mijn zaak. Want zodra ik stop met fietsen, afstap en stil blijf staan en tegen hem zeg dat het echt onzin is dat ie zo blaft, druipt hij af. Nog een overwinning.
Als ik puffend van klim en hitte aankom in Piazza Armerina, ben ik nog maar een assertiviteitsoefening verwijderd van mijn einddoel. De B&B die ik boekte, blijkt onbemand en verder uitgestorven. Ik voel dat ik hier niet wil blijven slapen vannacht, in mijn eentje, in een soort schuur. Dus ik boek snel een andere B&B en annuleer deze. Na een gemeen klimmetje word ik met open armen ontvangen door de lookalike van Louis de Funes. Ettore en zijn vrouw Ines zijn de perfecte Siciliaanse hosts, blijkt al snel. Ze zijn geïnteresseerd in wat ik heb gedaan, vragen door en….ik heb geluk, ik krijg de prinsessenkamer. B&B l’ Angelica voor al uw wensen.
Comments