Verloren

Dag 15

Vrijdag 16 juli. 69 km. Sete - l’ Espigette

De tocht van Sete naar Grau/ Espigette is pittig. Strakblauwe lucht, met wolkjes van niks, tegenwind, een schroeiende zon, 35 graden en in het begin van de tocht veel verkeer, industrie en energiecentrales. Daarna veel bebouwing, langs smalle stranden vol vakantiegangers. Typische vakantiebebouwing. La Grande Motte bijv, eigenaardige stad gesticht in de jaren ‘ 70 met mooi vormgegeven giga-appartementencomplexen aan zee, qua vorm geïnspireerd op oude nederzettingen in Iran en Mexico. Na een vermoeiende tocht van 6 uur doortrappen kom ik aan op mijn bestemming voor de komende drie nachten.

Een familiecamping aan zee met 900 plaatsen. Ik krijg na directe betaling aan de receptie een knalroze armbandje om. Het bewijs dat ik tijdelijk lid ben van de campingcommunity. Met ietwat lood in de schoenen en met de garantie dat ik onmiddellijk zal verdwalen, vind ik uiteindelijk toch mijn stoffige schaduwrijke kampeerplek. Dat de achterbuurman mijn stopcontact voor elektriciteit heeft ingepikt, dat mijn linkerbuurvrouw hier al 15 jaar verblijft van april t/m oktober en dat mijn rechterbuuf niet alleen haar tienerzoons maar ook haar 4 jonge Sussexhennen heeft meegebracht, merk ik op dat moment nog niet op. Ik ben moe en verdrietig en wil hier eigenlijk helemaal niet zijn. Maar het moet van mijzelf.

Ik eet wat, maak hier en daar een praatje en kruip al vroeg verdrietig mijn tentje in.