Ziltzoete zinnelijkheid

Dag 44

Vrijdag 18 juni. 40 km, rondje Saintes-Maries-de-la-Mer- Beauduc beach.

De wind is een beetje gaan liggen. Dus ik ga fietsen. Het zit gewoon in mijn lijf, in mijn systeem. Ik kan niet op de camping blijven hangen en lekker loom lezen. Ik ga fietsen, klein stukje, oké? Oké.

Beetje saaiig landschap schreef ik eerder. Nou, ik neem mijn woorden terug. Waarschijnlijk ook omdat ik zie welke zandverstuivingen er op de route hebben plaatsgehad, wat de impact van het weer is. En ook omdat ik nu pas goed zie hoe de hitte en de humiditeit de zee en het moeras het hier samen maken tot een stoffig en ruig, ziltzoetig ruikend gebied. Met losrennende paarden en flamingo’s. Ik stop zowat voor iedere flamingo, zo fascinerend vind ik ze. En ik rijd regelmatig van de route af, zo de zoutvelden in, wat dus niet mag, maar wel van Monsieur Joubert.

Ik loop met mijn fiets naar de niet zo rustige Middellandse zee. Want er staat nog wel wind heb ik gemerkt, maar niet meer op standje zandstraal. En zo fiets ik 20 km tegen de wind in via een gravelpad op een dijk waar alleen fietsers en wandelaars mogen komen. En na de 20e kilometer bereik ik een strand dat zo groot en verlaten is dat ik blij ben dat er een kilometer verderop gelukkig twee kitesurfers in de weer zijn. Ik zwem en de zee en het strand zijn er voor mij alleen. Ik ben gelukkig. Een beetje verbrand zit ik even later weer op de fiets. Als ik thuiskom in mijn Woody trek ik de koelkast open en maak een apero voor mezelf. Met alles er op en er aan.

Om 10 uur stort ik in een diepe slaap. Mooie Camargue, voor altijd in mijn hart.